een zonnige dag in de uitlopers van het Zwarte Woud

15 augustus 2017 - Lingenfeld, Duitsland

Maandag 14 augustus

De wekker staat op half zeven, maar om kwart over zes ben ik wakker. Ik lijk weer een beetje in mijn fietsvakantieritme te komen. In de tent wurm ik me in mijn sokken, die nog niet geheel droog zijn, en mijn schoenen die wat vochtig zijn. Buiten pak ik een schone, droge fietsbroek uit mijn tas. Voor het eerst schijnt de zon als ik opsta. Dat belooft een mooie dag te worden. Om kwart over zeven staat mijn fiets gepakt en zit ik aan een campingtafel bij de washokken brood te snijden en koffie te zetten. Omdat ik niet weet wanneer ik weer koffie kan krijgen, doe ik nog maar een tweede kopje. Ik maak twee boterhammen klaar voor in mijn stuurtas en dan is het brood uit Innsbruck op. Vandaag nieuw brood kopen dus. Telefoon uit de oplader halen en om even over half acht rijd ik van de camping af. 

Het is even zoeken om de goede route te pakken. Op de kaart staat de Alptalroute aangegeven en het is zaak om de route ergens op te pakken. Als je die eenmaal hebt, is het een kwestie van spoorzoekertje doen, maar over het algemeen zijn de routes erg goed aangegeven. De moeite wordt beloond; het is een schitterende route door ruige naaldbossen afgewisseld met kleine stukjes bouwland. Vooral grindpaden, schöttelwegen in het Duits, heb ik me gisteren laten vertellen. Af en toe klimt het stevig, maar alles went. Mijn angst om over grindpaden af te dalen heb ik inmiddels ook wel overwonnen, al blijft het uitkijken. Alles ademt hier eenvoud en degelijkheid: de vakwerkhuizen met de balken in de gevels, banken die slechts gestapelde boomstammen zijn. Niets is lichtvoetig, alles is zwaar als de kleigrond die in de rivierdalen is afgezet. Ik begin iets te begrijpen van de filosofie van Heidegger die zijn wortels hier heeft liggen in het Zwarte Woud. Ik kan me voorstellen dat een jonge man die in deze natuur is opgegroeid, die theologie en filologie studeert ook een degelijke filosofie ontwikkelt. Misschien ligt daar ook wel de verklaring voor zijn sympathie voor het nazisme. In een tijd waarin in Berlijn de decadentie hoogtij vierde, waarin Spengler "De ondergang van het avondland" voorspelde en waarin Nietzsches oproep tot een vitalisme dat Heidegger moet hebben doen denken aan de natuurkrachten waarmee hij opgroeide, hier in het Zwarte Woud, steeds luider klinkt, is het misschien niet vreemd dat Heidegger vreesde dat de hele wereld waarin hij geworteld was, ten onder zou gaan en een sterke man nodig had. Hoe het ook zij, zijn filosofie ademt de degelijkheid en de zwaarte die ik voel in deze omgeving. Alles mist de lichtvoetigheid om te relativeren en desondanks spreekt er een zekere schoonheid uit.

Genoeg  hierover. Het Zwarte Woud is schitterend, degelijk, zwaar, maar mist lichtvoetigheid. Om de Neckarroute naar Stuttgart op pakken, moet ik weer een stukje overbruggen door licht stedelijk gebied. Om niet al te veel om te rijden wil ik langs een wat grotere weg naar Eijssingen, maar dat blijkt niet mee te vallen. Via allerlei onmogelijke paadjes die me doen denken aan die keer in de Ardennen dat wij met de fietsploeg en Leon met volgmotor, vastliepen in een moerassig bos. Maar het vastlopen blijft me nu bespaard. Wel moet ik op een verhoogde stoep die rechtstreeks grenst aan de Bundesbahn, tegemoetkomend vrachtverkeer trotseren. Maar dan kom ik inderdaad in Eislingen. Om half twaalf sta ik onverwacht voor een Italiaans restaurant waar ik een koffie bestel en voorzichtig informeer of het niet te vroeg is om ook iets te eten te bestellen. Als dat niet het geval blijkt bestel ik een "Penne Arabica" die voortreffelijk is. Ik kan er weer even tegen als ik opstap.  Vervolgens pak  ik de Neckarroute op, maar die is, voor dit gedeelte althans, een teleurstelling. De route voert door industriegebied die hier in Stuttgart aan de oevers van de Neckar alle ruimte heeft ingenomen. Verder kom ik regelmatig groepen toeristen tegen, al dan niet op elektrische fietsen, die moeite hebben om een fietser te laten passeren. Om drie uur sta  ik onverwacht voor een camping, waar ik besluit mijn tentje neer te zetten. Het is genoeg voor vandaag. Ruim honderd kilometer gefietst. Nu nog even genieten van het zonnetje. 

Ik zet mijn tentje op een rustig stukje van het passantenveldje. Tegen de beschutting van een fietsbrug. Maar in de loop van de middag blijkt het veldje volledig volgebouwd.     Om half acht vraagt een vriendelijke dame me of ik misschien mijn fiets ergens anders kan neerzetten, zodat ze haar tent daar kan neerzetten. Ik meld haar dat het prima is, als ze haar tent maar niet over die van mij heenbouwt. Een echte stadscamping dus. 

6 Reacties

  1. Karin:
    15 augustus 2017
    Aan je laatste reactie te merken, is de gentleman in jou nog steeds aanwezig, doet me deugd. Sorry voor alle tikfouten in mijn eerdere reactie, was beetje gehaast.
    By the way, wij e-bikers zijn gewend om in te halen, niet om ingehaald te worden
  2. Nico:
    15 augustus 2017
    laat je niet overvleugelen hoor....kan me nauwelijks voorstellen dat jou dat zou overkomen....Mooi verhaal weer met prachtige bespiegelingen ingegeven door het woud. Zeer lezenswaardig!
  3. Jelle:-):-):-):
    15 augustus 2017
    Ik ben benieuwd tot waar je de Neckarroute gaat volgen, in Binau ligt nog een aardige camping aan de rivier en richting Heidelberg een prachtige route vol (Rovers?)burchten tegen de bergwanden. Schotterweg heb ik met Jelle ook ontdekt als favoriete ondergrond van wandelroutes, maar is te voet toch nog iets beter begaanbaar dan op de fiets en voor ons juist eigenlijk weer te saai... Ik wacht benieuwd op het vervolg!
  4. Theo:
    15 augustus 2017
    Hoi Stef, ik heb genoten van je overpeinzingen en je woordkeuze over het Zwarte Woud. Prijs me dan gelukkig dat mijn wiegje in ons luchtige Kikkerlandje stond.
    Als ik je verhalen lees moet ik steeds denken aan een nummer van de CD Vreemde Kostgangers (Henny Vrienten, Boudewijn de Groot en George Kooymans): Niets of niemand houd me tegen, ik kom eraan, ik ben op weg naar jou (huis).
    Fiets je ook een stuk langs de Rijn?
  5. Léon:
    16 augustus 2017
    Hoi Stef,
    Blijkbaar geniet je naast het fietsen ook weer enorm van het 'schrijven' over wat je meemaakt. En ik/wij van het lezen ervan.
    Maak er vandaag weer een mooie dag van.
  6. Joke Gunter:
    16 augustus 2017
    Mooi, je bespiegelingen. Geeft mij ook weer stof tot nadenken...