Wat doe je anders als het toch de hele dag regent?

vrijdag 18 augustus

Iets te laat, omdat er geen tijd overblijft om te schrijven als je de hele dag op de fiets zit.

Als ik om zes uur wakker word, blijf ik nog even liggen om van de luxe van een echt bed te genieten. Zo'n matje slaapt prima, maar kennelijk vergeet je toch hoe het voelt om in een lux bed te slapen. Je weet wel dat het anders en beter slaapt, maar kennelijk heeft een mens niet het geheugen om zich de graad van luxe, het werkelijke gevoel dat je ervaart op zo'n box-spring, terug te halen. Misschien is dat wel een ingebouwde veiligheidsklep, waardoor mensen zich verbazingwekkend goed kunnen voegen in andere, soms mensonterende omstandigheden. Je herinnert je wel beelden hoe het ooit geweest is, maar niet het gevoel.

Ik geniet van een echte douche en pak dan een droge fietsbroek uit mijn tas. Al het wasgoed stop ik in een plastic vuilniszak in mijn tas. Ik controleer of ik niets laat liggen en neem mijn tassen en mijn stuurtas mee naar beneden. Vanaf zes uur is het ontbijt en ik besluit het ervan  te nemen. Mijn eigen ontbijtjes zijn meestal karig, want een brood dat je al vier dagen met je meezeult in een tas wordt toch een beetje zompig. Ik snijd een paar verse boterhammen, kies ham en brie en neem een glas jus d'orange. Zo loop ik een paar keer heen en weer, een boterham met ham en scrumbled eggs, nog een glas jus, een yoghurtje en als ik de gekookte eieren zie liggen, pel ik ook nog maar een eitje. Dat is in ieder geval een ontbijt waar ik even op kan fietsen. Ik ga afrekenen, vraag mijn fiets terug en vul mijn bidons om dan in noordelijke richting naar Monzelfeld te fietsen.

Het is zwaar bewolkt, maar droog en Monzelfeld wordt duidelijk aangegeven op de borden. Alles zit mee en goedgemutst verlaat ik Mohrbach. Even buiten Mohrbach moet ik bij de rotonde derde afslag omhoog. Alleen staat er bij de afslag een groot bord dat de weg naar Monzelfeld is afgesloten. Ik besluit dat er voor een fietser altijd wel een gaatje is en negeer het bord. Er zijn ook auto's die de weg nemen, dus ik gok maar dat ik er door kan. Een km. of vijf verder een wegversperring voor mijn weghelft: Monzelfeld afgesloten! Volg Umleiting. Van de andere kant komen wel auto's en dat geeft moed. Gewoon om de versperring heen en doorfietsen. Ik krijg wel een beetje onrustig gevoel, want als ik er niet door kan, betekent dat misschien wel 10m km. terugrijden. Voordeel is wel dat ik de hele weghelft voor mij alleen heb, geen irritante vrachtwagens die langzoeven en overigensheel veel rekening houden met fietsers.
In Longkamp. zo'n vijf km. voor Monzelfeld is de weg volledig gebarricadeerd. Ze zijn voorbereidingen aan het treffen voor een nieuwe asfaltlaag. Maar gezien alle Schöttelwegen die in in de bergen al gehad heb, ligt deze ondergrond er mooi vlak bij. Moet te doen zijn. Ik groet de wegwerkers vriendelijk en fiets tussen hen door. Ze zeggen me vriendelijk goedendag en kijken niet van zo'n eenzame fietser op. De shovelmachinist onderbreekt zijn werkzaamheden om mij erdoor te laten en steekt ook vriendelijk zijn hand op. Omdat de weg aardig omhoog loopt is het wel hard werken, maar twee wegwerkers onderbreken hun werk om me aan te moedigen. Ik steek lachend mijn hand op en prijs me gelukkig. 

Maar dan volgt een lange afdaling van wel 10km. en omdat de weg afgesloten is heb ik die de eerste vijf km. helemaal voor mij alleen. Dan is zo'n afdaling de beste kermisattractie die je je kunt voorstellen: ruim tien minuten met een gangetje van zestig km. door de bochten zoeven. (Ik raad Vincent aan om hier te gaan motorrijden als zijn sleutelbeen hersteld is. Onthouden Vincent: de afdaling van Longkamp naar Bernkastel-Kues in de Eifel!)

Bernkastel-Kues is een vriendelijk plaatsje aan de Mösel waar je nog de grandeur van de vorige eeuw proeft. Aan mijn linkerhand de Mösel en rechts imposante, voorname hotels voor chique gasten uit vervlogen tijden en daarboven de hellingen met wijnranken. Ik laat ze achter me en ga in noord-westelijke richting omhoog. Het begint te regenen en omdat volstrekt alleen door de verlaten bossen van de Eiffel fiets, besluit ik in de mist en de regen maar een pauze in te lassen en een reep te eten. Ik ben wel blij met mijn stevige ontbijt.Tegen twaalven kom ik in Daun waar ik me bij een koffiestube verontschuldig voor mijn natte kleding en een handdoek vraag om op de stoel te leggen. Ik geniet er van heerlijke koffie en een stuk vruchtentaart. Ik raak in een gesprek met een Nederlands echtpaar dat net als ik, omdat het regent, een ritje is gaan maken. Ik kijk op de kaart en besluit dat ik met die regen maar het beste kan proberen om een flinke snok te geven. Stadtkyll, zo'n veertig km. verder zou mooi zijn, misschien wel Büllingen (70km.). Met dit weer wordt het toch een hotelletje en dan kan ik net zo goed wat langer doorrijden. We zullen zien.

Het blijft regenen, gieten, druppelen, miezeren, stortregenen. In Hillesheim neem ik rond tweeën opnieuw een pauze. Ik neem een kop koffie, twee koppen soep met brood, waar ik en passant ook maar het brood uit mijn stuurtas bij opeet. Ik vul mijn bidons en als ik afreken zie ik rond mijn tafeltje één grote plas liggen. Ik doe mijn regenjack aan tegen de kou (tegen de regen werkt niet, want de regen mag er dan niet door naar binnen kunnen, het vocht dat je zelf produceert kan er ook niet door naar buiten, dus je blijft aan twee kanten nat.)

Hoe vreemd het ook mag klinken, eenmaal op de fiets is het toch leuk. De benen malen gewoon door en ik fiets verder: Stadtkyll, Scheid, Büllingen, dat al in België blijkt te liggen. Dat biedt perspectieven, want in België eten ze later. Ik kan dus net zo goed doorrijden tot half zeven en dan een hotel nemen. En om half zeven heb ik er 180 km. opzitten. Ik ben dan beland in Eupen. In het eerste de beste hotel stap ik naar binnen en ik vraag naar de prijs van een kamer. € 99.- Het ziet er allemaal prachtig uit, maar in mijn verzopen plunje voel ik me er totaal niet op mijn plaats. Bovendien, € 99.- om om zeven uur 's avond aan te komen en de volgende ochtend weer om zeven uur te vertrekken, vind ik te veel. Als ik slaap weet ik niet of in in een tentje lig of in een hotel. Ik maak er dus niet meer dan drie uur bewust van mee. € 33.- per uur voor een hotel vind ik teveel en omdat het toch alleen nog maar miezert, besluit ik maar mijn tentje op te zetten.

Het is een camping met overwegend vaste plekken. Eén douche voor de hele camping in een noodcabine. Het sanitair wordt gerenoveerd, vertelt de eigenaar me, maar als ik erlangs loop op weg naar het kampeerveldje, blijkt ."wordt gerenoveerd" te staan voor toekomende tijd, want er is niets te zien van werkzaamheden. (Wat maken Belgen toch een klerezooi van hun land. Je bent nog niet over de grens of de rotzooi staat overal langs de kant van de weg. En dan te bedenken, dat dit gedeelte van België nog vooral Duits is, gezien het aantal Duitse vlaggen dat in overal in de voortuin wappert.) 

De camping mag dan rommelig zijn, ze heeft wel een luxe uitziende bistro waar ik, na gedoucht te hebben heerlijk heb gegeten. Dat kan er wel af nu ik die € 99.- heb uitgespaard. Om half tien doe ik mijn regenjack weer aan. Zoek de campingeigenaar eerst nog even op om te betalen en ga onder zeil. Ondanks de regen lekker gefietst, maar een zonnetje ....? Ja, zou leuk zijn.