Epiloog
29 juni 2016
Mijn laatste blog schrijf ik thuis aan mijn vertrouwde bureau. Mijn fietstocht is gedaan. Gisteren om half tien ben ik geland met drie uur vertraging. Wel leuk om te merken hoe makkelijk ik die vertraging als gegeven accepteerde. (hoewel ik het natuurlijk heel jammer vond om het welkom van mijn kleinkinderen te missen op Schiphol.)
De laatste dagen in Compostela heb ik vooral geluierd en weer eens een boek gelezen. het was heerlijk weer. Maandag al mijn spullen gepakt, fiets en bagage ingeleverd bij Soetens in Hotel Mexico en daar een kamer geboekt voor mijn laatste overnachting in Spanje. Het zit erop.
Het vermelden waard is nog dat ik zaterdagavond om 19.30 uur naar de pelgrimsmis ben geweest in de kathedraal. Om kwart over zes vertrek ik van de camping, omdat ik heb gehoord dat je zeker een half uur van te voren aanwezig moet zijn om een zitplaats te hebben. Tot mijn verbazing is de kathedraal om kwart voor zeven nog nagenoeg leeg. Ik loop rond en zoek een zitplaats tamelijk vooraan. Langzaam komen er meer pelgrims binnen, sommigen met hun oorkonde zichtbaar bij zich. Voor me zit een vrouwengroepje dat naar mijn inschatting samen de camino heeft gelopen. Een man van de ordedienst loopt een paar keer naar de microfoon om tot stilte te manen en om tien voor half acht komt er een non het altaar op die een aantal liederen met ons gaat oefenen. Ze heeft een heldere, zuivere stem en het is alleen al een genot om haar te horen zingen. Ze zingt regel voor regel voor, zoals ik het geleerd heb op de Pedagogische Academie en laat ons nazingen. Soms volgt er een "Muy bien" en als we erg weifelend klinken een aansporing om het opnieuw te doen. Wat is dat toch dat sommige mensen een uitstraling hebben die van een afstand voelbaar is. Is het haar stem? Ze krijgt de hele kerk mee en tijdens de dienst wordt er ook door mij enthousisast meegezongen, voor zover ik de teksten herken. Voor zover ik de preek kan volgen gaat die over de barmhartige Samaritaan die een caminoganger helpt waar twee andere voorbijgangers door drukke bezigheden geen tijd voor vrijmaakten. De camino als metafoor voor het leven. De afgelopen jaren gaan door me heen, de afgelopen weken passeren de revue en ik voel me bevoorrecht dat ik de gezondheid en de mentale veerkracht weer heb om deze camino te maken. Als het orgel aan het einde van de dienst een paar extra registers opentrekt om iedereen uitgeleide te doen voel ik me weer dat tienjarige jongetje dat op zondagochtend na de hoogmis de St. Vituskerk in Hilversum verlaat: opgelucht dat het afgelopen is, verlangend naar het licht buiten en ook met een gevoel van iets onbestemds, iets hogers wat me lichter maakt.
Het was indrukwekkend om te zien hoe de Camino een belangrijk deel van Noord Spanje heeft beïnvloed en nog steeds beïnvloedt. Door de eeuwen heen zijn talrijke pelgrims deze weg gegaan. De motieven zullen deels veranderd zijn en deels hetzelfde zijn gebleven. Het grootste verschil is dat reizen een heel andere impact heeft gekregen. Was het in de Middeleeuwen het afgesneden zijn van alles wat bekend was en opgaan in het onbekende; nu nemen we onze eigen wereld mee in onze telefoon. Met mijn blog hield ik contact met jullie. Ik heb het als plezierig ervaren. Verrassend soms hoe er uit onverwachte hoek leuke reacties kwamen. Zeer bedankt allemaal, niet alleen voor jullie reacties, maar ook voor de motivatie die jullie reacties mij gaven om een reisverslag bij te houden.
Het is heerlijk om weer thuis te zijn. Ondanks de vertraging staat Angèle trouw op me te wachten en ook mijn broer Berry, met wie ik de tocht begonnen ben, is er met zijn vrouw om me te verwelkomen. De camino is afgesloten: einde van een periode of nieuw begin. Volgende maand is ook Angèle gepensioneerd. We gaan een nieuwe levensfase in. Veel zal hetzelfde blijven, veel zal veranderen. Het leven als camino gaat verder, bekend en onbekend, maar ik hoop nog lang de gezondheid te hebben om een fietstocht door Europa te maken. Maar nu, woensdagavond eerst maar weer een vertrouwd rondje op de racefiets met mijn vrienden.
Hartelijke groet,
Stef Heinsman
De laatste dagen in Compostela heb ik vooral geluierd en weer eens een boek gelezen. het was heerlijk weer. Maandag al mijn spullen gepakt, fiets en bagage ingeleverd bij Soetens in Hotel Mexico en daar een kamer geboekt voor mijn laatste overnachting in Spanje. Het zit erop.
Het vermelden waard is nog dat ik zaterdagavond om 19.30 uur naar de pelgrimsmis ben geweest in de kathedraal. Om kwart over zes vertrek ik van de camping, omdat ik heb gehoord dat je zeker een half uur van te voren aanwezig moet zijn om een zitplaats te hebben. Tot mijn verbazing is de kathedraal om kwart voor zeven nog nagenoeg leeg. Ik loop rond en zoek een zitplaats tamelijk vooraan. Langzaam komen er meer pelgrims binnen, sommigen met hun oorkonde zichtbaar bij zich. Voor me zit een vrouwengroepje dat naar mijn inschatting samen de camino heeft gelopen. Een man van de ordedienst loopt een paar keer naar de microfoon om tot stilte te manen en om tien voor half acht komt er een non het altaar op die een aantal liederen met ons gaat oefenen. Ze heeft een heldere, zuivere stem en het is alleen al een genot om haar te horen zingen. Ze zingt regel voor regel voor, zoals ik het geleerd heb op de Pedagogische Academie en laat ons nazingen. Soms volgt er een "Muy bien" en als we erg weifelend klinken een aansporing om het opnieuw te doen. Wat is dat toch dat sommige mensen een uitstraling hebben die van een afstand voelbaar is. Is het haar stem? Ze krijgt de hele kerk mee en tijdens de dienst wordt er ook door mij enthousisast meegezongen, voor zover ik de teksten herken. Voor zover ik de preek kan volgen gaat die over de barmhartige Samaritaan die een caminoganger helpt waar twee andere voorbijgangers door drukke bezigheden geen tijd voor vrijmaakten. De camino als metafoor voor het leven. De afgelopen jaren gaan door me heen, de afgelopen weken passeren de revue en ik voel me bevoorrecht dat ik de gezondheid en de mentale veerkracht weer heb om deze camino te maken. Als het orgel aan het einde van de dienst een paar extra registers opentrekt om iedereen uitgeleide te doen voel ik me weer dat tienjarige jongetje dat op zondagochtend na de hoogmis de St. Vituskerk in Hilversum verlaat: opgelucht dat het afgelopen is, verlangend naar het licht buiten en ook met een gevoel van iets onbestemds, iets hogers wat me lichter maakt.
Het was indrukwekkend om te zien hoe de Camino een belangrijk deel van Noord Spanje heeft beïnvloed en nog steeds beïnvloedt. Door de eeuwen heen zijn talrijke pelgrims deze weg gegaan. De motieven zullen deels veranderd zijn en deels hetzelfde zijn gebleven. Het grootste verschil is dat reizen een heel andere impact heeft gekregen. Was het in de Middeleeuwen het afgesneden zijn van alles wat bekend was en opgaan in het onbekende; nu nemen we onze eigen wereld mee in onze telefoon. Met mijn blog hield ik contact met jullie. Ik heb het als plezierig ervaren. Verrassend soms hoe er uit onverwachte hoek leuke reacties kwamen. Zeer bedankt allemaal, niet alleen voor jullie reacties, maar ook voor de motivatie die jullie reacties mij gaven om een reisverslag bij te houden.
Het is heerlijk om weer thuis te zijn. Ondanks de vertraging staat Angèle trouw op me te wachten en ook mijn broer Berry, met wie ik de tocht begonnen ben, is er met zijn vrouw om me te verwelkomen. De camino is afgesloten: einde van een periode of nieuw begin. Volgende maand is ook Angèle gepensioneerd. We gaan een nieuwe levensfase in. Veel zal hetzelfde blijven, veel zal veranderen. Het leven als camino gaat verder, bekend en onbekend, maar ik hoop nog lang de gezondheid te hebben om een fietstocht door Europa te maken. Maar nu, woensdagavond eerst maar weer een vertrouwd rondje op de racefiets met mijn vrienden.
Hartelijke groet,
Stef Heinsman
Jij bedankt voor alle verslagen en het mee mogen kijken in je hersenspinsels . Heel bijzonder. En houd dat caminogevoel nog een tijd vast.....het leven komt zoals het komt, geen dag hetzelfde, geniet van dat wat op je pad komt....en niet altijd alles onder controle willen hebben, wij kunnen er allemaal nog wat van leren!!
Adios
Dank voor je mooie en ook boeiende verslagen; we misten ze gisteren al.
Nu genieten van een Hollandse zomer (die gaat nu vast bergop, en zien we straks verschijnen).
Met veel plezier gelezen en fijn voor ons dat - als je gezondheid het toelaat - dit niet de laatste tocht door Europa is geweest, waarmee de kans is toegenomen dat dit niet een definitieve punt achter je reisverhalen is. Een goed vooruitzicht!
Je hebt het toch maar gedaan.
Heel leuk dat we een beetje mee konden genieten.
Hartelijke groeten Mees.
En vandaag komt die hoop uit! Dank je wel voor het leesplezier dat je me de afgelopen weken hebt geschonken!
deze tocht zit erop. Ik heb genoten; zoals Karin schrijft door jouw ogen en dankzij 'de pen'.
IK kijk uit naar je volgende avontuur.
Het kan nog even wachten hoor, je mag eerst even op adem komen.
Kom gerust - met Angele - een keertje aanschuiven. Je bent dol op spaghetti en daar heeft Marjo een lekkere specialiteit van met heel veel ansjovis.
De lauwerkrans, die ik dinsdag bij je voordeur zag, is welverdiend!
Theo
En nu weer een begin, geniet ervan samen.
Wat was het heerlijk je verhalen te lezen. En wat ben je er VOLLEDIG in gedoken. Dank je wel voor het delen. Geniet van het thuis zijn!