Dag 32 en 33 De wereld gaat weer open

24 en 25 juni

Als ik op mijn telefoon kijk hoe laat het is, zie ik 6.50 uur. Ik realiseer me dat ik vandaag niets hoef en draai me nog even om. Als ik weer kijk, is het tien over negen. Ik kruip uit mijn tent, pak mijn korte broek en mijn toilettas en loop naar de douches. Ongemerkt pak ik een oude gewoonte op om 's ochtends te douchen. Ik heb niets in huis als ontbijt, behalve in mijn stuurtas nog een halve sandwich omelet, die ik probeer. Voor nood nog goed te eten, maar vandaag gun ik mezelf iets beters. Ik ga koffie drinken op het terras waar ik via een Spaanse actualiteitenrubriek meekrijg dat we een Brexit krijgen, ik werk mijn blog van gisteren wat bij en post die al rond 12.00 uur. Daarna bel ik Angèle even en besluit naar de stad te gaan. In ieder geval wil ik het vervoer van mijn fiets regelen en iets eten en verder zie ik het wel. De oude stad is een kleine drie km. lopen, ik let extra goed op, zodat ik ook de weg terug kan vinden. Richtinggevoel is bij mij nooit ingebouwd, dus ik moet op uiterlijke herkenningspunten letten. Regelmatig keer ik me om hoe de route er van de andere kant uitziet en ik onthoud: langs het elektriciteitsstation omhoog. In Compostela zoek ik direct een terras, bestel koffie en een flinke bol met ham en kaas. Ik raak in gesprek met een Amerikaan die vanuit Puy de Camino heeft gelopen en daarna met twee Nederlanders. die vanuit Porto via Coruña naar Compostela zijn gefietst. Zij hebben vorig jaar 'Langs oude wegen' gefietst. Daarna komt er nog een Nederlander bij zitten die al voor de derde keer de Camino heeft gelopen, deze keer vanuit Pamplona. Hij haalt deze keer zijn bewijs nuet op. (Ik denk overigens dat ik dat ook niet doe. Ik heb mijn stempelkaart en dat vind ik een mooie herinnering. Die pauselijke goedkeuring dat geloof ik wel. Maar misschien verander ik nog van bedachte.) Het is wonderlijk en ook erg leuk hoe je met allerlei mensen en in allerlei talen in gesprek raakt.

Ik loop even de kathedraal in en ga dan op zoek naar de Calle de Santiago de Guayaquil no. 5. Daar is het inleveradres van upc. Ik vraag het de suppoost bij de kathedraal, hij kijkt op mijn kaart die ik met bril al niet kan lezen en verzucht dan dat hij zijn bril niet bij zich heeft. Ik begin te lachen, leen hem mijn bril en daarna legt hij het me keurig uit; het is nog een aardig eindje buiten de oude stad. Vervolgens loop ik mis, ik zoek wat rond en zie dan een Spaanse dame uit haar huis komen aan wie ik de weg vraag. Zij loopt met me mee en loopt in stevig tempo een stukje de stad in, vraagt waar ik vandaan kom en op een punt waar het niet meer kan missen, legt ze me uit hoe ik er kom. Kwartiertje lopen en ik ben inderdaad op het goede adres, maar het betreffende pand staat te huur: geen enkele verwijzing naar ups. Ik loop terug en besluit dan maar op zoek te gaan naar hotel Mexico, het inleveradres voor de firma Soetens.

Bij een stoplicht hoor ik een mechanische stem langskomen, ik kijk op en zie een heer met zijn telefoon als tomtom in de hand zijn weg vervolgen. Dan bedenk ik me dat ik dan wel een beetje met een computer om kan gaan, maar de digitale mogelijkheden nog niet heb geintegreerd in mijn bestaan. Ik had natuurlijk de calle de Santiago de Guayaquil gewoon in kunnen tikken en me laten leiden door dhr. Google. De andere kant is dat ik dan wel weer twee leuke gesprekken gemist had met de suppoost en de Spaanse dame? Het paradoxale aan ICT-ontwikkelingen is dat ze de mogelijkheid tot communicatie (op afstand) enorm vergroten, maar reeel contact tussen mensen juist lijken te verminderen. Uiteindelijk kies ik er ook voor om het adres van hotel Mexico aan dhr. Google door te geven. Die vertelt me dat het een klein half uur lopen is. In hotel Mexico spreek ik af om mijn fiets en bagage volgende week te brengen en ik ga richting camping, waarvan ik het adres ook maar intik. Al met al begin ik het lopen aardig zat te worden, het is al half vijf. Onderweg tracht ik nog een broodje te krijgen, maar er is nog veel dicht. Als ik uiteindelijk een bar heb gevonden die open is, blijkt de keuken gesloten en neem ik alleen een kop koffie.

Het plan om om half acht naar de pelgrimsmis te gaan in de kathedraal laat ik varen. Ik ga op mijn gemak bij de tent zitten op een echte stoel die ik van twee Nederlanders, die vandaag vertrokken zijn, gekregen heb. Ik pak mijn ereader en begin in een detective van de IJslandse schrijver Indridason.

Rond negen uur pak ik de fiets en zoek een terras om te eten. Het is druk: de politieke partij Podemos houdt een bijeenkomst voor de Spaanse parlementsverkiezingen van zondag, er zijn muziekuitvoeringen en op een terras waar ik nog net in de zon zit, bestel ik een witte wijn en vraag de menukaart. Bij de witte wijn krijg ik heerlijke tapas en op de kaart bestel ik pulpa de la plancha met een garnering van aardappels. Ik ben benieuwd, het zou iets met inktvis moeten zijn als ik het goed begrijp. Het is druk in de stad, twee mensen vragen of ze aan mijn tafeltje aan mogen schuiven. Als ik ze hoor praten denk ik dat het scandinaviers zijn. Als ik het ze vraag, blijken het tot mijn verbazing Zwitsers. Die taal klinkt volstrekt niet als Duits. We raken in gesprek, ze zijn komen fietsen uit Valencia. We komen over de Brexit te spreken en ze vertellen dat in hun krant stond dat de volgende stap een Nexit is. Zo hoor je nog eens wat. Rond half elf reken ik af. De pulpo a la plancha was heerlijk, maar een beperkt gerecht. Aangezien ik niet hoef te fietsen is dat prima voor vanavond. De plaats waar mijn fiets staat, had ik al doorgegeven aan meneer Google die me feilloos bij mijn fiets brengt.

Zaterdag word ik ook keurig om zeven uur wakker en de tweede keer is het weer negen uur. Ik verbaas me erover dat ook dat weer gewoon wordt. Twee dagen geleden reed ik nog 's ochtends vroeg in de mist weg op de camping. Het was alsof de wereld vóór mij zich even opende om me binnen te laten en zich direct achter me weer sloot. Alleen dat kleine stukje wereld, een fietser en een fiets. Nu bedenk ik me dat het zaterdag is en dat ik de krant kan downloaden. De wereld wordt weer groter en ik laat het gebeuren. Het idee om nog naar Cap Finisterra te fietsen laat ik varen. Het waait heel hard en ik vind het wel even lekker om niets te doen en een boek te lezen.

Dinsdag mijn laatste blog, het einde van mijn reis. Jullie allemaal zeer bedankt voor jullie reacties. Ik heb ervan genoten en jullie waren een stimulans om verslag te blijven doen. Toen mensen mij in april vroegen of ik een blog bijhield, zei ik hartgrondig: "Nee." Het leek me vooral een verplichting. Tot mijn verbazing voelde het schrijven helemaal niet als een verplichting. Ik heb er veel plezier aan beleefd.

De vraag van Karin, waarom mijn blog steeds een dag achterliep, heeft hiermee te maken. Ik wist van te voren nooit hoe een dag eruit zou zien. Als ik dan moe op een camping aankom en ik moet eerst een blog schrijven, dan is het moeten. Ik zorgde er dus steeds voor dat mijn blog 's avonds grotendeels af was, zodat ik 's middags alleen maar wat bij hoefde te stellen en kon posten. Zo konden jullie er op aan dat er iedere dag een nieuw verslag was en ik kon mijn eigen tijd indelen. En natuurlijk, dat geef ik toe: als je je eigen tekst een dag later leest, haal je er nog wat onvolkomenheden uit.

Tot dinsdag, Stef