Dag 30 Wens dat de weg lang mag zijn
23 juni 2016
Woensdag 22 juni
Gisteravond heb ik mijn wekker op zeven uur gezet. Ik hoef geen tent in te pakken en zo langzamerhand pas ik mijn tijden 's avonds wat aan de Spaanse cultuur aan. Om even voor half acht ben ik in de bar waar ik koffie en een Spaans ontbijt nuttig. Er komen nog een paar Nederlandse fietsers binnen die ook de camino fietsen. Als ik ze vertel dat ik gisteren misgereden ben en daardoor een heel eind over een grindpad heb gereden, zeggen ze me dat de officiële route 12 km. over een grindpad gaat. Zij fietsen vandaag 50 km. tot aan de voet van de Cebreiro. Zij vonden de Cruz de Ferro van gisteren pittig en doen het vandaag kalm aan. Ik beaam dat ik de Cruz de Ferro ook zwaar vond en dat ik vandaag de Cebreiro wil fietsen. Ik wens ze bon camino, betaal de rekening en vertrek.
Het kost me moeite omPonferrada via de goede weg te verlaten, maar iedere autochtoon kent de route van de camino en helpt je graag op weg. Ik bedenk me dat de Spanjaarden nog wel wat kunnen leren van onze ANWB die de LF-routes in Nederland perfect heeft bewegwijzerd. Het eerste deel van mijn tocht vandaag gaat naar Villafranca del Bierzo. Het stadje kent een lange historie van de camino en dankt zijn naam aan de Franse immigranten die na de reconquista de streek herbevolkten. Vanaf Villafranca gaat het 20 km. geleidelijk omhoog en daarna nog 20 km. veel steiler. Ik voel me onrustig, bedenk dat het misschien verstandig is om een dag wat rustiger aan te doen, ik kan ook vóór de klim een camping nemen. Ik ken die onrust van mezelf: ik zie tegen de klim op en tegelijkertijd weet ik dat ik hem vandaag toch zal fietsen. Het is net zoiets als examen doen en iedereen zegt tegen je: Jij slaagt wel. Je denkt zelf ook dat je zult slagen, maar je moet het toch eerst nog maar even doen. Ik besluit mijn voorzorgsmaatregelen te nemen en verder maar te zien hoe het loopt. Die klim hoeft vandaag niet persé. Die gedachte alleen al geeft rust, al doet het niets af aan de wetenschap dat de Cebreiro vandaag gefietst wordt. Het is de laatste grote klim en die luidt ontegenzeggelijk ook het einde van mijn reis in. Dat weet ik, ik vind het fijn om weer naar huis te gaan, maar ik heb ook zo genoten, nee, ik geniet ook zo van het fietsen in dit prachtige Spaanse landschap dat ik het jammer vind dat het einde in zicht komt. Compostela mag dan het einddoel zijn van mijn fietstocht, het religieuze aspect van de camino staat te ver van me af om Compostela ook het hoogtepunt te laten zijn. het is zal zeker niet het hoogtepunt van mijn tocht zijn. Om met Kavafis te spreken:
Ithaka
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
.................
Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.
vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
K.P. Kavafis
(vert. H. Warren en M. Molengraaf)
Ja ja, het einde van mijn reis komt in zicht, maar vandaag eerst maar eens de Cebreiro fietsen. In Villafranca neem ik koffie op een terras en ik bestel huevos con tocino. In de supermarkt haal ik weer twee flesjes sportdrank, bananen en een appel. Gewoon hetzelfde ritueel als gisteren. Even buiten Villafranca kleed ik me op de klim en ik loos ook dat halve supermarktbrood dat er alleen maar droger op wordt. Zodra ik weer op de fiets zit, is alle onrust weg: Ik geniet van de klim die geleidelijk steeds steiler wordt. Vlak voor het echt steile stuk rijd ik een Engelsman achterop, ik maak een praatje, hij is gestart in Puy, en laat hem vervolgens weer achter me. In het steile stuk staan op verschillende plekken fietsers stil. Eén van hen moedigt me aan om door te gaan. Maar fietsers die zijn afgestapt geven me ook zonder dat ze me aanmoedigen extra energie om door te fietsen. Ik klim gestaag verder en ik geniet. In Puerto Pedrafita zit ik op 1100 m. Hoogte. Nog 200 m. stijgen, maar eerst mijn appel. Ik giet mijn tweede flesje sportdrank in mijn bidon en vervolg mijn tocht. Af en toe kijk ik op mijn hoogtemeter, soms tel ik elke honderd meter af, maar mijn benen blijven draaien. En dan opeens het bord Cebreiro, 1300 m. Was dit het? Ja, dit was het, een stukje afdaling en dan nog een klein stukje omhoog naar Alto de Poio (1335 m.) Het zit erop. In de afdaling van 12 km. die rustig begint, maar steeds steiler wordt, zeil ik met een gangetje tussen de 55 en de 65 km. per uur naar beneden. De camping in Triacastela blijkt er niet te zijn. Dat betekent dat ik nog 25 km. verder moet fietsen naar Sarría. Die kilometers moeten toch gefietst worden, denk ik en het maakt de volgende dagen alleen maar makkelijker. Naar Sarría is nog wat klimmen en dalen en om kwart voor drie rijd ik de camping op. Er resteren nog 130 km. naar Santiago. Vanaf nu geen zorgen meer of ik genoeg gegeten heb. Niet persé vroeg opstaan. 65 km. op een dag. Dat is een stevige woensdagavondrit. Het einde is ontegenzeglijk in zicht.
Als ik mijn tent heb opgezet, douch ik en ik was mijn fietskleding van twee dagen. Daarna bestel ik bij het restaurant een fles koud water en een glas witte wijn en ga op het terras aan mijn blog werken. Er komen meer fietsers binnen en twee Nederlanders hebben met de steden dezelfde ervaring als ik. "We hadden een extra dag ingeruimd om Burgos en Leon te bekijken. Maar na één dag hebben we het gehad met de stad. We willen genieten van de natuur, de vogels, de bergen, de uitzichten, de bermen." Vrijdag kom ik in Compostela aan. Dinsdag vlieg ik terug naar huis. Bijna vier dagen Compostela? Is dat niet wat veel? Ik ben benieuwd.
Als ik tegen negenen in het restaurant zit te eten, (de spaghetti bolognaise laat ik voor wat die is en ik kies een heerlijke vissoep als primeros en daarna zalm a la plancha) is het alsof een luik wordt opengetrokken in de hemel. Het hoost, maar ik heb weer een hele dag met prachtig weer gefietst. Morgenochtend eerst mijn ketting oliën.
Gisteravond heb ik mijn wekker op zeven uur gezet. Ik hoef geen tent in te pakken en zo langzamerhand pas ik mijn tijden 's avonds wat aan de Spaanse cultuur aan. Om even voor half acht ben ik in de bar waar ik koffie en een Spaans ontbijt nuttig. Er komen nog een paar Nederlandse fietsers binnen die ook de camino fietsen. Als ik ze vertel dat ik gisteren misgereden ben en daardoor een heel eind over een grindpad heb gereden, zeggen ze me dat de officiële route 12 km. over een grindpad gaat. Zij fietsen vandaag 50 km. tot aan de voet van de Cebreiro. Zij vonden de Cruz de Ferro van gisteren pittig en doen het vandaag kalm aan. Ik beaam dat ik de Cruz de Ferro ook zwaar vond en dat ik vandaag de Cebreiro wil fietsen. Ik wens ze bon camino, betaal de rekening en vertrek.
Het kost me moeite omPonferrada via de goede weg te verlaten, maar iedere autochtoon kent de route van de camino en helpt je graag op weg. Ik bedenk me dat de Spanjaarden nog wel wat kunnen leren van onze ANWB die de LF-routes in Nederland perfect heeft bewegwijzerd. Het eerste deel van mijn tocht vandaag gaat naar Villafranca del Bierzo. Het stadje kent een lange historie van de camino en dankt zijn naam aan de Franse immigranten die na de reconquista de streek herbevolkten. Vanaf Villafranca gaat het 20 km. geleidelijk omhoog en daarna nog 20 km. veel steiler. Ik voel me onrustig, bedenk dat het misschien verstandig is om een dag wat rustiger aan te doen, ik kan ook vóór de klim een camping nemen. Ik ken die onrust van mezelf: ik zie tegen de klim op en tegelijkertijd weet ik dat ik hem vandaag toch zal fietsen. Het is net zoiets als examen doen en iedereen zegt tegen je: Jij slaagt wel. Je denkt zelf ook dat je zult slagen, maar je moet het toch eerst nog maar even doen. Ik besluit mijn voorzorgsmaatregelen te nemen en verder maar te zien hoe het loopt. Die klim hoeft vandaag niet persé. Die gedachte alleen al geeft rust, al doet het niets af aan de wetenschap dat de Cebreiro vandaag gefietst wordt. Het is de laatste grote klim en die luidt ontegenzeggelijk ook het einde van mijn reis in. Dat weet ik, ik vind het fijn om weer naar huis te gaan, maar ik heb ook zo genoten, nee, ik geniet ook zo van het fietsen in dit prachtige Spaanse landschap dat ik het jammer vind dat het einde in zicht komt. Compostela mag dan het einddoel zijn van mijn fietstocht, het religieuze aspect van de camino staat te ver van me af om Compostela ook het hoogtepunt te laten zijn. het is zal zeker niet het hoogtepunt van mijn tocht zijn. Om met Kavafis te spreken:
Ithaka
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
.................
Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.
vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
K.P. Kavafis
(vert. H. Warren en M. Molengraaf)
Ja ja, het einde van mijn reis komt in zicht, maar vandaag eerst maar eens de Cebreiro fietsen. In Villafranca neem ik koffie op een terras en ik bestel huevos con tocino. In de supermarkt haal ik weer twee flesjes sportdrank, bananen en een appel. Gewoon hetzelfde ritueel als gisteren. Even buiten Villafranca kleed ik me op de klim en ik loos ook dat halve supermarktbrood dat er alleen maar droger op wordt. Zodra ik weer op de fiets zit, is alle onrust weg: Ik geniet van de klim die geleidelijk steeds steiler wordt. Vlak voor het echt steile stuk rijd ik een Engelsman achterop, ik maak een praatje, hij is gestart in Puy, en laat hem vervolgens weer achter me. In het steile stuk staan op verschillende plekken fietsers stil. Eén van hen moedigt me aan om door te gaan. Maar fietsers die zijn afgestapt geven me ook zonder dat ze me aanmoedigen extra energie om door te fietsen. Ik klim gestaag verder en ik geniet. In Puerto Pedrafita zit ik op 1100 m. Hoogte. Nog 200 m. stijgen, maar eerst mijn appel. Ik giet mijn tweede flesje sportdrank in mijn bidon en vervolg mijn tocht. Af en toe kijk ik op mijn hoogtemeter, soms tel ik elke honderd meter af, maar mijn benen blijven draaien. En dan opeens het bord Cebreiro, 1300 m. Was dit het? Ja, dit was het, een stukje afdaling en dan nog een klein stukje omhoog naar Alto de Poio (1335 m.) Het zit erop. In de afdaling van 12 km. die rustig begint, maar steeds steiler wordt, zeil ik met een gangetje tussen de 55 en de 65 km. per uur naar beneden. De camping in Triacastela blijkt er niet te zijn. Dat betekent dat ik nog 25 km. verder moet fietsen naar Sarría. Die kilometers moeten toch gefietst worden, denk ik en het maakt de volgende dagen alleen maar makkelijker. Naar Sarría is nog wat klimmen en dalen en om kwart voor drie rijd ik de camping op. Er resteren nog 130 km. naar Santiago. Vanaf nu geen zorgen meer of ik genoeg gegeten heb. Niet persé vroeg opstaan. 65 km. op een dag. Dat is een stevige woensdagavondrit. Het einde is ontegenzeglijk in zicht.
Als ik mijn tent heb opgezet, douch ik en ik was mijn fietskleding van twee dagen. Daarna bestel ik bij het restaurant een fles koud water en een glas witte wijn en ga op het terras aan mijn blog werken. Er komen meer fietsers binnen en twee Nederlanders hebben met de steden dezelfde ervaring als ik. "We hadden een extra dag ingeruimd om Burgos en Leon te bekijken. Maar na één dag hebben we het gehad met de stad. We willen genieten van de natuur, de vogels, de bergen, de uitzichten, de bermen." Vrijdag kom ik in Compostela aan. Dinsdag vlieg ik terug naar huis. Bijna vier dagen Compostela? Is dat niet wat veel? Ik ben benieuwd.
Als ik tegen negenen in het restaurant zit te eten, (de spaghetti bolognaise laat ik voor wat die is en ik kies een heerlijke vissoep als primeros en daarna zalm a la plancha) is het alsof een luik wordt opengetrokken in de hemel. Het hoost, maar ik heb weer een hele dag met prachtig weer gefietst. Morgenochtend eerst mijn ketting oliën.
Vier dagen Compostella lijkt me inderdaad wel veel, maarje zal vast wel elke dag een kerkdienst kunnen bijwonen.
Dinsdag naar huis betekent dat je woensdag weer mee kan fietsen! Zullen we jou eens laten zien dat wij ook niet stil gezeten hebben.
Goede laatste rit morgen.
Wat een prachtig reisblog heb je bijgehouden. Met wat fantasie zat ik zo bij je achterop de fiets :-)! De emotie springt uit je verhalen. Ik ben benieuwd hoe geïnspireerd en voldaan je morgen in Compostella 'eindigt'... (dat lezen we dan dus zaterdag Karin).
Heb een fijne tijd en tot na dinsdag weer eens! (Kom je een keertje vertellen in Amsterdam hoe je hebt gehad hebt? (Als je met de fiets komt, zal ik beloven dat ik geen spaghetti Bolognese voor je kook...)).
Groetjes uit Amsterdam,
Vincent & Willeke
Het is bijzonder dat je ook vandaag weer een prachtige prestatie hebt geleverd.
Het einddoel is dan nu echt in zicht . Compostela ligt aan je voeten. Ik neem aan dat je trots bent op jezelf.
Geniet van de rit naar Compostela.
Volgende week zal ik vast en zeker nog meer verhalen van je horen .
Léon
'Het doel van de reis is de reis zelf'
Behouden thuiskomst
als je dit leest zit je laatste etappe erop. Eerst de contouren van Compostella en dan tenslotte het grote plein voor de kathedraal. Even met je voeten op de koperen plaat ter grootte van een putdeksel. Petje af, je prestatie is groots! Je ervaringen zullen blijvend deel uit maken van je toekomst. De tekst over Ithaka spreekt me erg aan: de reis ernaar toe.....daar doe je het voor. Je reisdoel geeft hooguit de richting van je reis aan.
Marjo en ik - en soms ook onze achterban - hebben genoten. We zijn erg benieuwd naar je epiloog.
Teffie heise me jonge!!!!
Marjo en Theo