Opgeven is misschien toch ook een kunst

Donderdag 17 augustus

Het is vreemd, maar mijn wekker is nog niet één keer afgegaan; ook vandaag ben ik voor de wekker wakker. Het is bijna zes uur als ik me ga wassen en mijn telefoon in de oplader stop. Het opladen van mijn Garmin, mijn telefoon en mijn I-pad vraagt enige planning. Het eerste wat ik bij aankomst altijd direct doe, is mijn Garmin bij de toiletten leggen om op te laden. Zonder de kompas- en de kaartfunctie van mijn Garmin kom ik er niet uit. Zonder kaart trouwens ook niet, maar die hoeft niet opgeladen te worden. Het is zaak om mijn Garmin wel steeds opgeladen te houden. Mijn telefoon is belangrijk om contact met thuis te konderhouden en als hotspot om mijn blog te kunnen verzenden. En mijn I-pad heb ik nodig om mijn blog te schrijven. Omdat ik mijn I-pad liever niet onbeheerd in het toilet neerleg, heb ik een accu bij me waar ik mijn I-pad mee oplaad. Zowel het opladen van de I-pad als de accu neemt veel tijd. Dat is dus nachtwerk. Het probleem is dat ik maar één oplader heb meegenomen en die is bij elk apparaat nodig. Kijk, dat zijn nou problemen waar ik tegen aan loop. Vannacht is het opladen vab mijn I-pad misgegaan. Die is dus leeg. Mijn telefoon staat ook nog maar op 10 procent, maar die heeft maar een uurtje nodig. Die laad ik dus altijd 's morgens tijdens het inpakken op. Vandaag geeft die bij het inpluggen geeft hij achter elkaar van die pling plong geluidjes die erop wijzen dat hij wel stroom / geen stroom krijgt. Maar uiteindelijk blijft het stil en ik ga mijn spullen pakken. Het inpakken vergt vandaag enige zorg, want ik sta in een zandbak en wel een behoorlijk natte zandbak. Maar het lukt en tegen zevenen ga ik op het terras bij de friettent eten. Als ik mijn telefoon oplaad, blijkt het stopcontact toch geen stroom gegeven te hebben. Hij staat op 9% en dat is balen. Ik maak in één keer de goede tas open om mijn accu eruit te halen en stop mijn telefoon in de accu in mijn stuurtas. Als ik een nieuw voorwiel moet hebben in mijn fiets koop ik er één met een oplader in de naaf.

Tien voor half acht rijd ik weg richting Queidersbach. De fietsroute loopt gelijk op met de verharde wegen en dat scheelt veel zoeken. Het gaat vlot, zij het dat het hier venijnig heuvelt. Het stijgingspercentage is soms dik boven de tien procent en dat is met bagage wel pittig. Bovendien is het behoorlijk mistig. Zonder te klimmen word je al zijknat, laat staan met klimmen. Maar goed, ik zal niet klagen. Ik heb er zelf voor gekozen. Ik wil over Kusel rijden en de fietroute geeft 12 km. aan, wat me gezien de kaart erg veel lijkt. Maar 100 m. verder staat een autobord dat slechts 5 km. aangeeft.  Dat verschil is me te gortig en ik volg de gewone weg. Dat scheelt weer een aantal schöttelpaden. Ik vind het een wonder dat ik nog geen lekke band gehad heb. In Dennweiler Frohbach mis ik de bordjes, maar ik moet noord-west en ik volg mijn Garmin dus maar. Het is een verharde weg die flink stijl omhoog gaat en er staat een waarschuwing: Nicht befahrbar, maar ik neem maar aan dat het niet voor fietsers geldt. Hoewel, dit stijgingspercentage is moordend. Dit moet niet te lang duren. Ik kan niet eens op mijn Garmin kijken hoe steil het is, want dan weet ik zeker dat ik omdonder. Als ik omhoog kijk, zie ik dat het niet lang kan duren, want ik zie het hoogste punt van de berg. Aber ........ achter de ene berg zit weer een andere en ik overweeg om terug te gaan, want ik weet niet eens zeker of het de goede weg is. Maar dan schiet er iets door me heen van: je bent eraan begonnen en dan maak je het ook af. Tegeltjeswijsheden waarmee je bent opgevoed noemde mijn coach het. Ik begin toch in te zien, op mijn 66e nota bene, dat het wellicht ook verstandig kan zijn om tijdig op te geven dan door te zetten en je volledig in de nesten te werken. Maar ondanks die overwegingen fiets ik me nog steeds het schompes om niet om te vallen, als ik achter me een auto hoor die er niet langs kan. Goede reden om af te stappen. Ik vraag de automobilist, een agent of een andere geuniformeerde overheidshandhaver waar deze weg heen gaat. Het blijkt een alleraardigste man die me vriendelijk zegt dat deze weg rondloopt en weer uitkomt in hetzelfde dorp als waar die begint.

Aber, zegt hij, aber ....... en hij buigt zich over mijn kaart. Er is hier een afsplisting en als je die neemt kom je uit in Baumholder. Ik klaar helemaal op en zeg tegen hem: Dort muss ich sein. Hij wenst me veel Spass en ik vraag me af of dit nu echt  Spass ist, maar vooruit. Het is niet voor niets geweest, nu doorfietsen. En ik stap weer op. De man steekt zijn hand op en verdwijnt in een bosweggetje. 

Na een minuut of tien kom ik bij een splitsing en ik vraag me af of ik deze moet hebben als ik weer een auto hoor. Dezelfde man steekt zijn hand uit het raampje en wenkt hem te volgen. Nog zwei km, roept hij me toe. Ik bedank hem vriendelijk en zwoeg verder. Het zonnetje breekt door en vlak voor ik weer het bos induik zie ik een bank staan. Ik besluit te stoppen om een reep te pakken uit mijn tas en even rust te nemen. Ik zit al bijna drie uur op de fiets en heb nog geen koffie gehad. Na mijn ontbijt heb ik alleen een boterham uit mijn stuurtas van twee dagen terug gegeten. Als ik it te genieten van het uitzicht stopt er een auto naast me: " Ich hatte auf dir gewartet", zegt hij. Ik verontschuldig me, maar hij zegt dan al dat ik een mooi plekje heb uitgekozen. Als het niet zo mistig zou zijn, kon je hier veertig km. wegkijken. Hij vraagt waar ik vandaan kom, waar ik heen ga en hoeveel km. Ik deze week dan gereden heb als ik helemaal uit Innsbruck kom. Ik kijk op mijn teller en zeg dat ik nu ruim 700 km. gereden heb. Hij heeft er duidelijk plezierin, legt me nogmaals uit dat ik rechtsaf moet slaan "bei eine Drei-ecke" en groet me. Inderdaad is er een km. verder een Drei-ecke waar jk rechtsaf sla en even later kom ik op de normale weg waarna ik met een gangetje van 50 km. per uur Baumholle inrijd. 

En dan is het toch weer een leuke ervaring die ik niet had meegemaakt als ik opgegeven had. Maar dat tegeltje, dat stel ik toch ter discussie. Misschien hebben mijn kinderen er iets aan, want die hebben volgens mij dit tegeltje ook meegekregen.

in Baumholle drink ik koffie, ik pin, want contant geld is in Duitsland wel handig. Het betalen met bankpas is hier veel minder ingeburgerd dan bij ons. Daarna vervolg ik mijn tocht en om drie uur ben ik in Mohrbach waar ik besluit een hotel te nemen. Even een beetje luxe, mein gerät aufladen en gewoon even in het plaatsje rondwandelen. Ik krijg een tamelijk luxe suite op de vierde verdieping met balkon. Ik douche, was mijn fietskleding, maar als ik die op het balkon te drogen wil hangen, begint het te regenen. Ik loop het stadje in, eet een sorbet en ga dan naar mijn kamer om mijn blog te schrijven. 

Als ik 's avonds voor het eerst weer eens het journaal zie, moet ik aan het gesprek denken dat ik gisteren voerde tijdens mijn koffiepauze. Ik vroeg hem wanneer de Duitse verkiezingen zijn. Elke lantaarnpaal lijkt wel volgehangen met posters met keurige nette mensen erop en even nette nietszeggende slogans. "Wir wollen ein Deutschland wo in wir ruhig und zufrieden leben können. CDU.  Ja wie wil dat niet. De SPD vindt dat het niet acceptabel is dat vrouwen 21% minder verdienen. Verder een jonge man die je toeroept: let's do it.

De man vertelt dat hij het niets vindt dat Angela Merkel nu al voor de vierde keer gekozen zal worden. En die Martin Schultz? Hij maakt een handgebaar met een bijbehorend kwek-geluid. Hij vertelt me dat hij ausgetritten is aus der Katholische Kirche. Iedereen mag van hem geloven wat die wil, maar de Islam, daar heeft hij het niet op. Hij noemt Amerika een goed voorbeeld om het vluchtelingenprobleem aan te pakken. Ik vraag niet of hij op de muur van Trump doelt, maar als ik op het journaal de muur tussen Albanië en Turkije zie die vluchtelingen buiten Europa moet houden, realiseer ik me dat we geen haar beter zijn. Alleen de oplossing zie ik ook niet. Toch is de ontevredenheid van de man exemplarisch. Of het nu de Turkse restauranteigenaar is, of deze Duitser of de aanhang van Wilders: mensen hebben het idee dat ze de rust en de veiligheid die  de CDU op het verkiezingsbiljet aanprijst, kwijtraken. 

Dominique Moïsie is een Joods filosoof die de geopolitieke situatie in emoties tracht te verklaren. Hij deelt de wereld in in gebieden waarin de emoties angst, hoop of vernedering overheersen. Vernedering, zegt hij, is een destructief gevoel: als ik er dan niet bij mag horen, als ik niet meetel, dan jullie ook niet. Zo interpreteert hij de aanslagen. Het gevoel dat in Europa overheerst is volgens hem de angst om de bevoorrechte positie kwijt te raken. Nieuwe opkomende economieën zoals India leven in de emotie hoop. Het maakt misschien dingen wel begrijpelijk, maar een oplossing geeft hij ook niet. Wel is duidelijk dat aanslagen zoals in Barcelona de samenleving ontwrichten en dat de politiek, of het nu in Duitsland of in Nederland is, geen antwoord heeft.Ik ga genieten van de luxe van een bed. Mijn wekker zet ik om zesuur. Even de tijd om een keer lekker te douchen. Het weer dat is. Oorspeld belooft niet veel goeds, maar misschien valt het mee.