Donderdag 10 augustus.

Groeten uit Tirol

In Alpbach hangen de wolken vandaag laag tussen de bergen. Vanaf ons terras in het Alpbachtal heb ik elk moment een ander uitzicht op de bergen, maar de toppen houden zich vandaag schuil. Angèle en ik zitten aan de koffie op het terras van onze luxueuze Tiroler villa, compleet met hanggeraniums aan de balkons. We hebben zo juist een bescheiden wandelingetje gemaakt, leicht und nicht länge, want morgenochtend begin ik aan de terugtocht naar huis, per fiets en ik wil mijn bovenbenen een beetje ontzien. Karen en Tako en de kinderen zijn nog een keer met de gondel omhoog om afscheid te nemen van de bergen. Zij gaan zaterdag naar huis. Het is alsof de steeds wisselende wolkenformaties die langzaam door het dal zweven ons het vertrek willen vergemakkelijken; we hebben een mooie week achter de rug.

We hebben genoten van de bergen en van elkaar. Alleen zondag regende het de hele dag en hebben we, tot schrik van onze hospita, de originele Oostenrijkse oven in de huiskamer gestookt. "Alles kann ja explodieren wenn Sie zu viel feuer machen." De oven bleef ook zonder vuur nog een hele dag warmte afgeven, zodat we die dag, ook zonder vuur, geen last hadden van de vochtige kou. De dagen daarop scheen de zon overvloedig. We hebben mooie bergwandelingen gemaakt, lichte wandelingen en ook middelzware met veel klauterwerk. Het is een genot om te zien hoe makkelijk de kinderen wandelen in de bergen. Spannende paadjes met veel hindernissen lijken hen het minst te vermoeien. Jelle heeft een wandeling van drie uur meegedaan met Karen, Tako en mij zonder ook maar één keer te klagen. Thuis gekomen rende hij direct weer heen en weer met zijn zussen om de volgende ochtend ook heel verbaasd uit te roepen: "Heb jij spierpijn, opa? Ik helemaal niet." Onuitstaanbaar jaloersmakend.

Vanaf het moment dat we in Alpbach waren, heb Ik enigszins bezorgd de hellingen hier bekeken. Is mijn verzet toereikend om hier boven te komen op de fiets en met bagage? Of anders gezegd: klim ik goed genoeg om met dit verzet naar boven te fietsen? Zaterdagochtend bezoeken Angèle en ik het dorp Rattenberg, een lieflijk en typisch Tiroler dorp aan de Inn met zo'n vierhonderd inwoners. Op de terugweg naar Alpbach, moet de auto in de tweede versnelling. Als die dan nog enigszins ingehouden de berg op bromt, duidt dat op een stevig stijgingspercentage. 's Middags kan ik mijn bezorgde nieuwsgierigheid niet bedwingen. Angèle en ik hebben ons geïnstalleerd in onze villa bij boerderij Unterknollen in Alpbach. Het is een uur of twee en Karen en Tako komen pas om een uur of drie, omdat ze eerst de tent droog willen hebben. Ik besluit de afdaling naar Rattenberg, die we die ochtend met de auto hebben gereden, met de fiets te maken om bij Rattenberg te kijken waar ik de route naar huis op kan pakken om daarna weer terug omhoog te fietsen. Na een half uurtje klimmen hoor ik een vrolijke toeter, een Kia met Holtcamper, die me begroet. Ik heb nog een kilometer of zes te gaan en het blijkt inderdaad pittig. De laatste kilometer naar Alpbach geeft mijn Garmin 10%, 12% aan en de laatste 100 m. zelfs  14%. Ik kom boven zonder mijn lichtste verzet van 26 / 28 te hoeven gebruiken. Dan moet het met bagage ook wel lukken.

Nou, mijn fiets staat klaar. Tassen zijn gepakt. Het weerbericht is niet denderend, maar als het droog is vertrek ik morgenochtend om een uur of zeven richting Duitsland. Een paar stevige klimmen voor de boeg. Fijn dat de daken van Tiroler huizen allemaal een geweldige overstek hebben. Het begint hier namelijk langzaam te miezeren terwijl ik mijn blog schrijf. Ik hoop dat het morgenochtend droog is.