Een waterig vertrek

Vrijdag 11 augustus

Om kwart voor zes word ik wakker van een knetterend onweer. De regen klettert op het dak en ik besluit mijn wekker maar een uur later te zetten op 7.00 uur om dan opnieuw te kijken hoe het ervoor staat met het weer. Ik dut nog wat, maar om 6.45 uur sta ik maar op. Als ik buiten poolshoogte neem, miezert het een beetje. Niet echt leuk, maar te weinig om niet te vertrekken. Angèle staat ook op en we drinken een kop koffie. Ik trek mijn fietskleding aan en ik snij mijn volkorenbroodje aan. Twee sneetjes met Waldhornham voor in mijn stuurtas en een paar boterhammen als ontbijt. Ik heb mijn eerste boterham nog niet op of een flits splijt de lucht: het gerommel volgt al snel en gaat opnieuw vergezeld van een kletterende regenbui. Als ik de weerapp raadpleeg, zie ik dat eigenlijk de hele dag zo rond de 80% regen voorspeld wordt. Ik kleed me om en besluit mijn vertrek een dag uit te stellen. Dat betekent wel dat ik mijn fietstassen gedeeltelijk moet uitpakken, want al mijn kleren zitten al in de auto. Vandaag gaat Angèle naar huis om de files van de zwarte zaterdag morgen te vermijden.

We zwaaien Angèle en Bente uit. Bente gaat graag met oma mee om haar van een beetje aanspraak en gezelligheid te voorzien. Dat is haar wel toevertrouwd. Toch gek  om Angèle alleen naar huis te laten rijden na een vakantie die we samen begonnen zijn. In de keuken drinken we samen een kop koffie en Jelle informeert wanneer ik weg ga. Een beetje ontevreden met mijn besluit om een dag later te vertrekken, zeg ik hem dat ik misschien vanmiddag ga, als het droog wordt. Hij stelt voor om dan vanochtend een spelletje te 21'en, maar hij vindt geen medestanders.

Ik merk dat ik ongedurig ben. Eigenlijk wil ik vandaag vertrekken. Ik zie een beetje tegen de eerste dag op. De kaart laat nogal wat dubbele pijltjes zien op de route en die wijzen op een stijgingspercentage boven de 7 %. Hoeveel meer dan zeven procent staat er niet bij en ik ben er niet gerust op. Zodra de stortregen verandert in een miezerig regentje kleed ik me om en ik besluit te vertrekken. Bidons vullen, tassen op de fiets en afscheid nemen. Jelle geeft me heel lief een stel tictacs mee voor onderweg. En dan ga ik.

Ik zit nog niet op mijn fiets of het miezerregentje verandert in een stortbui, maar ik heb nu mijn besluit genomen. Omhoog naar Alpbach en dan een lange afdaling van 10 km. naar Rattenberg. Dat betekent veel remmen om niet uit de bocht te gaan. Bij Rattenberg volg ik Krambach om daarna naar het noorden te fietsen. De wegwijzers geven Brandenberg aan. Het is de enige weg die noord gaat, hoewel mijn kaart een fietsroute geeft die Brandenberg oostelijk laat liggen. Ik besluit door te rijden en al gauw heb ik al mijn energie nodig om omhoog te komen. Het gaat steeds tussen de elf en veertien procent en dat is knap steil. Op mijn leeftijd betekent dat nu dat ik echt na twee, drie km. Even afstap om een banaantje te eten en op adem te komen.

In Brandenberg vraag ik een dame naar de route naar de Tegernsee. Ze kijkt erg bedenkelijk en zegt dat dat een hele slechte weg is. Als ik het later aan iemand vraag, zegt die dat ik de bordjes Kaisershaus moet volgen. Als ik hem vraag of de weg te fietsen is, zegt hij dat dat zeker mogelijk is. Het duurt even, maar dan begrijp ik wat hij bedoelt: het is inderdaad mogelijk. De Fahrradroute blijkt echter bedoeld voor mountainbikers. Het is net Afrika. Puinwegen waar ik zelfs een autobus op tegenkom en dan gaat het ook nog tussen de tien en veertien procent omhoog. Omhoog of omlaag is eigenlijk net zo vervelend, want rechts stort het water van de bergwanden naar beneden en links ligt in de diepte een snelstromende rivier die me voortdurend de indruk geeft dat er een auto achter me rijdt die er langs wil. Maar buiten die ene bus heb ik nauwelijks auto's gezien en al helmaal geen fietsers. Omdat het pad door de regen ook nog glibberig is, slipt mijn achterwiel regelmatig weg. Veiligheidshalve klik ik mijn schoenen niet vast, zodat ik bij een onverwachte manoeuvre mijn voeten in elk geval op de grond kan zetten.

Voor Kaiserhaus staat een aantal houten bordjes op een splitsing waar ik geen wijs uit wordt. Ik besluit eerst maar eens te onderzoeken wat Kaisershaus is. Het blijkt een herberg midden in het bos waar ik koffie met Apfelstrudel und Sahne bestel. Als ik de weg vraag, legt de serveerster me uit dat ik de bordjes Johan Kraus moet volgen. Die naam staat niet op mijn kaart, maar ik heb wel zo'n bordje gezien. 500 Meter terug en dan spoorzoekertje spelen. Al met al rijd ik zo dertig kilometer door het bos, soms hoog boven de rivier, soms ernaast, zonder iemand tegen te komen. Gelukkig heb ik mijn Garmin die me met zijn kompasfunctie steeds richting het noorden houdt als er geen bordjes staan.

Als ik op een steile helling in de stromende regen even sta bij te komen stopt er een jeep met twee boswachters die informeren of het gaat. "Ja ja, es geht" zeg ik dapper. "Von der Niederlände?" vraagt hij. Als ik het beaam, zegt hij bewonderend "Super." Om daarna te informeren waar ik heen moet. "Nach der Tegernsee." "Dan müssen Sie hier oben nach links und dan den Schildern Varepp volgen."Varepp staat ook niet op mijn kaart, maar er blijken wel her en der bordjes Varepp te staan. Het blijkt een oord waar ook een Gasthof is, die overigens gesloten is. Maar dan, na een km. of tien beland ik op een heuse asfaltweg. Je wil niet weten hoe plezierig dat fietst. Het is inmiddels tegen drieën en bij de eerstvolgende Gasthof besluit ik wat te eten. 

Op mijn vraag of ik in Österreich oder im Deutschland bin, wordt mij gezegd dat ik in Duitsland ben. En wat belangrijker is, ik zit op de goede route.Na een kop soep en een kop koffie ga ik opnieuw de stromende regen in om de afdaling naar de Tegernsee te maken. Zonde van de afdaling, al die regen. Ik moet nu voortduren remmen. In een mum van tijd ben ik in Rottach-Egern. Een chique uitziend toeristisch oord aan de Tegernsee. Omdat ik geen tachtig Euro wil betalen voor een hotelkamer, besluit ik door te rijden naar Bad Stolz, zo'n twintig km. verder, waar ik na twee keer bot te vangen in een keurig hotelletje beland. Als ik het niet erg vind dat ik geen eigen douche en toilet heb, kan ik terecht. Ik vind het prima. De douche is op de gang. Het toilet kan ik niet vinden, maar de wastafel blijkt precies de goede hoogte te hebben. Als ik na het douchen terugkom op mijn kamer schijnt buiten de zon. Wat wil een mens nog meer? Lekker eten en dat ga ik nu beneden doen.

Ik heb heerlijk gegeten. Schweinegebrat mit frites en ein salat vooraf. Om even over twaalven krijg ik van Angèle een sms'je dat ze veilig thuis is. Onderweg heel veel file gehad. Daar had ik nu weer helemaal geen last van vandaag. Alles heeft zo zijn voordeel.