Gewoon een lekkere, frisse fietsdag

Zaterdag 12 augustus

Bij gebrek aan internetverbinding iets later dan gepland.

Als ik tegen zes uur wakker word, klettert de regen gezellig op het zinken dak onder mijn slaapkamerraam. Het maakt dat ik geen haast maak om op te staan. Het is over half acht als ik mijn bed uitstap. Om acht uur zijn mijn tassen gepakt en ga ik naar beneden om te ontbijten. Een stevig Duits ontbijt mit Brötchen und Schinken. Ik krijg koffie van één van de gasten: een hells angel die me bedient met de vraag: "Wünscht der Hollander auch Kaffee?" en die vraag beaam ik. "Wir fahren auch Rad", zegt hij me en ze bulderen alle vier van het lachen. "Glaube ich." zeg ik "ein Motorrad." en ik vraag me af hoe het toch komt, dat al die motorduivels een postuur hebben waar ik twee of drie keer in kan. Hun vrolijkheid is nogal naar buiten gericht; ze zijn zeker niet onvriendelijk, maar laten wel weten dat ze er zijn. Ze stralen iets uit dat je het maar beter met hen eens kunt zijn of verbeeld ik me dat maar? Nu heb ik geen reden om het met ze oneens te zijn, dus dat komt goed uit. Ik wens ze vriendelijk eine gute Fahrt en ga mijn tassen halen om af te rekenen en te vertrekken. 

Even na negenen rijd ik Bad Stolz uit in noord-westelijke richting. Het is een weg met redelijk wat verkeer, maar op enig moment kom ik fietsersbordjes tegen. Ik constateer dat mijn Garmin de fietsroutes markeert op de kaart en zo rijd ik al gauw alleen over bospaadjes die wel wat drassig zijn door de vele regen, maar zeker te verkiezen boven de provinciale wegen. De combinatie van kaart, Garmin en fietsbordjes maken dat ik er steeds handiger in word om de juiste route te kiezen. Duitsers zijn hier erg vriendelijk. Het overkomt me meerdere malen dat iemand spontaan stopt om hulp te bieden als ik op de kaart sta te kijken.

Het verbaast me een beetje hoeveel makkelijker Duitse zinnen en woorden in me opkomen vergeleken met andere talen. Ik heb na mijn schooltijd geen woord Duits meer gesproken, terwijl ik bijna elk jaar in Frankrijk ben geweest en toch is het makkelijker om me verstaanbaar te maken in het Duits dan in het Frans. De verwantschap van het Duits met het Nederlands maakt toch wel een heel groot verschil. Ik denk dat Spanjaarden en Italianen elkaar met enige moeite kunnen verstaan.

Ik houd steeds een beetje noord west aan. Aanvankelijk had ik onder de Starnbergersee en de Ammersee door willen fietsen, maar omdat ik al noordelijker ben gereden dan mijn bedoeling was, besluit ik boven langs te gaan. Ik ben blij dat ik niet een route van Internet in mijn Garmin geladen heb, want dat geeft alleen maar ergernis. Nu kan ik elk moment mijn route aanpassen, zolang ik in grote lijnen maar noord-west blijf gaan. De regen stopt af en toe en omdat het behoorlijk waait, doe ik geen regenjackje aan, zodat ik vanzelf weer droogwaai. Het is fris, maar de rust en de afwisseling van de wegen: onverhard en verhard, door bos of door open veld en vlak of heuvelachtig maken dat het plezierig fietsen is. Het is al tegen twaalven als ik besluit om nu toch maar even van de route af te gaan en in Starnberg een kop koffie te drinken. De plaatsjes die aan een meer liggen zijn direct veel toeristischer en daar is dan ook wel een mogelijkheid om koffie te drinken. In kleine plaatsjes is weinig gelegenheid om koffie te drinken; als er al een Gasthof is, blijkt die vaak gesloten.

s Middags gebeurt me eigenlijk hetzelfde. Het ene plaatsje volgt het andere op en ik fiets inmiddels droog, maar wel met veel wind. Tegen drieën zoek ik tevergeefs een Gasthof om een kop soep te nemen, maar er is weinig te vinden. Het is al tegen vieren als ik in Oberbergen omhoog fiets in de verwachting iets te vinden, maar ook hier vind ik bij de plaatselijke Gasthof de deur op slot. Als ik tegen vieren door wil fietsen, bedenk ik me dat het dan wel erg laat wordt. De komende twintig kilometer zie ik op de kaart alleen maar kleine dorpjes waar zeker geen hotel te vinden is. Ik voel er weinig voor om vanavond om een uur of negen bij de politie te informeren naar een slaapplaats en bovendien begin ik honger te krijgen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik krijg spontaan visioenen van een bord pasta. Na even de kaart geraadpleegd te hebben! besluit ik naar Landsberg am Lech terug te fietsen. Als ik mijn Garmin raadpleeg blijkt er op 6 km. hemelsbreed een camping te zijn. Wel aan de andere kant van de rivier, en mijn Garmin trekt gewoon een rechte lijn. Bovendien ligt de camping naar het zuiden. Voor de zekerheid bel ik de camping en die blijkt echt te bestaan en heet "Romantik am Lech". Door de telefoon wordt me verzekerd dat het geen probleem is om daar mijn tentje op te zetten. Via Landsberg am Lech, een vriendelijk Duits stadje met gezellig gekleurde huizen en veel terrassen, brengt mijn Garmin me bij de camping. Het is wel 10 km. fietsen in zuidelijke richting. Maar om half zes staat mijn tentje en ik onder de douche. Op mijn teller staat 111 km. maar een deel daarvan zal ik morgen weer over moeten doen.

De camping doet enigszins vreemd aan. Allemaal gigantische caravans die er vooral gelikt en duur uitzien en geparkeerd staan in een grintbak. Zeker bij de helft van de caravans staat een even gelikte, gloednieuwe auto: Porsche of Mercedes met extra-vagante wielen, minimaal 18 inch. Kleur wit of zwart. Ik wist niet dat er zoveel verschillende modellen Porsche bestonden. Een Audi kan ook, maar dan is het wel een witte Q5. 

Op de camping blijkt een schnitzelrestaurant. Ik stel me er niet veel van voor, maar omdat ik geen zin heb om weer de fiets te pakken kies ik een tafeltje in het restaurant. Op de kaart staan twintig verschillende soorten schnitzels waaronder een Höllandische met bloemkool en bloemkoolsaus.  Ik kies de Schwabische met champignons, uien, spek en frites en een salade en tot mijn verrassing eet ik heerlijk. De Beierse keuken mag er zijn en de bediening is reuze vriendelijk. Van de serveerster mag ik bovendien ook nog mijn Garmin opladen. Mijn avond kan niet meer stuk. Ik neem nog een koffie, reken twintig euro af en ga mijn blog schrijven. Met dank aan Tako voor het lenen van zijn stoeltje. Het is droog en ik zit in een fauteuil voor mijn tentje mijn blog te schrijven; wat wil een mens nog meer. Speciaal voor Ton doe ik er een foto bij van mijn tentje, als het wil lukken met de internet verbinding.