ik maak wel een foto

Zondag 13 augustus

Tegen zevenen word ik wakker en ik realiseer me dat ik prima geslapen heb. Het duurde even voordat ik insliep; zo'n matje is niet echt comfortabel en een slaapzak geeft weinig ruimte om te draaien, maar ik blijk toch ingeslapen te zijn. Zoals gewoonlijk is het tentje zowel van binnen als van buiten drijfnat. Ik wurm me liggend in mijn schoenen en kruip naar buiten om mijn fietsbroek aan te trekken. Eerst maar eens wassen en dan de tent inpakken, slaapspullen in de fietstas. Mijn stuurtas en de ontbijtspullen zet ik op een bankje dat vlak bij mijn tent staat. Als ik water opzet, komt mijn buurman naar buiten en ik vraag of hij ook koffie wil. "Ich habe thee", zegt hij. "Dass ist mir egal" zeg ik "Ich koche nur Wasser." Even later zet hij zijn kom met een theezakje erin naast mijn beker. Hij vraagt waar ik heen ga en als ik hem zeg dat ik onderweg naar huis in Nederland ben, zegt hij me dat er een mooi fietspad ligt langs de Donau, dat ik bij Ulm op kan pakken. Hij pakt de overzichtskaart van Duitsland om het te laten zien. Als ik hem bedank voor de tip zegt hij me: "Maak een foto." Ik kijk hem verbaasd aan, maar dan dringt tot me door dat het wellicht een goed idee is. De vanzelfsprekendheid om niet te schrijven, maar te kopiëren met een telefoon heb ik me nog steeds niet eigen gemaakt. Dat is volgens mij het verschil tussen de oude generatie en de nieuwe: de oude generatie ziet nieuwe uitvindingen vooral als vervanging van oude technieken: sneller en makkelijker. De nieuwe generatie ziet veel meer de nieuwe mogelijkheden van nieuwe uitvindingen, waardoor het leven daadwerkelijk verandert. Als de leraar vroeger aantekeningen maakte op het bord schreven de leerlingen het over. Tegenwoordig maken ze een foto van het bord. En ik denk dat het niet hetzelfde is, maar leg dat maar eens uit.

Tegen half negen fiets ik op de camping weg richting Landsberg am Lech. Ik rijdt langs de Lech omhoog, dat is gelijkmatig fietsen. Inmiddels ben ik gewend aan de grindpaden. Via een dam over een stuwmeer in de Lech verlaat ik de rivier in westelijke richting. Het is werkelijk een prachtig uitzicht vroeg in de ochtend. Ik rijdt tussen de akkers verder. Rivieren zetten vruchtbare kleigrond af heb ik vroeger geleerd en dat is aan het landschap te merken. Even geen bossen, maar akkers. De tarwe is al geoogst en hier en daar zijn de akkers al geploegd, zodat je de vette hompen klei ziet liggen. De mais staat meer dan twee meter hoog en ook de suikerbieten staan nog op het veld. Tegen tienen word het warm en ik krijg zin in koffie. Omdat het uiteindelijk toch vakantie is, besluit ik een bankje in de zon te nemen en mijn shirt met lange mouwen uit te doen. Als ik even heerlijk van een appeltje zit te genieten in de zon, stapt er een jonge man af die zijn mountainbike op de standaard zet en naast me komt zitten. Hij blijkt uit Augsburg te komen zo'n dertig km. hier vandaan en maakt een fietsritje. Hij vraagt waar ik vandaan kom en als ik zeg dat ik uit Nederland kom, vraagt hij verbaasd hoe het komt dat ik zo goed Duits spreek. Ik vertel hem dat je wij vroeger in Nederland drie vreemde talen moesten leren en ik zeg hem dat Duits en Nederlands ook wel erg verwante talen zijn. "Als ik duidelijk Nederlands spreek, versta jij het ook" zeg ik hem heel duidelijk articulerend. Maar hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden. "Ich sagte in Niederländisch: Wenn ich deutlich Niederländisch spreche, verstehtst du es auch." Het werkt kennelijk toch niet, zoals ik dacht. Hij begrijpt er geen barst van. Als ik hem vraag hoeveel vreemde talen leerlingen in Duitsland moeten leren, vertelt hij me dat ze alleen Engels leren als vreemde taal. Op het gymnasium mogen leerlingen ook kiezen tussen Italiaans of Frans en hij zegt me dat hij Italiaans leert. 

We nemen afscheid en ik ga richting Klimbach. Juist op het moment dat ik denk dat het landschap hier vriendelijk heuvelt, loopt er een fietspad naar Klimbach dat de naam van het dorp eer aandoet. Volgens mij is het tegen de twintig procent. In Oostenrijk zag ik bossen mensen vrolijk fluitend tegen zulke bulten opfietsen met hun elektrische mountainbikes en ik vraag me af of ze eerdaags zulke fietspaden gewoon gaan vinden, omdat iedereen toch een ebike heeft. Gewoon fietsen kun je dan wel vergeten. Zou dat nu zo'n uitvinding zijn die de wereld op den duur verandert, als is het maar de manier waarop we fietspaden aanleggen. Ik moet stevig mijn best doen en dan duik ik weer een bosgebied in. 

In de eerstvolgende plaats zie ik een Italiaanse ijssalon waar ze ook goede koffie blijken te hebben. Ik neem er een Apfelstrudel bij met Sahne und Eis en ga dan verder op weg. Ik kom door een plaatsje met de poëtische naam Maria Vesperbild en fiets dan via Thannhausen richting Günzburg. Zo rond twee uur heb ik behoorlijk honger en juist op dat moment zie ik een aardig terras bij een Italiaans restaurant. Toch dat visioen van dat bord pasta. Ik bestel een heerlijk bord spaghetti en een sinasappelsap. Daar knapt een mens van op. Ik zoek met mijn Garmin een camping en besluit een camping in Leipheim te nemen, vlak bij Günzburg.

Günzburg is een leuk plaatsje waar de weg in het centrum via kinderhoofdjes steil naar beneden loopt. Ik sta even stil om me ervan te vergewissen dat ik de goede route heb als ik een dame voor de zekerheid vraag of dit de goede weg is naar Leipheim. Jawel, zegt ze en ik fiets even met haar op. Ze wijst me de goede weg en vraagt waar ik vandaan kom. Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, vertelt ze enthousiast dat ze over een paar weken ook naar Nederland gaat en dan slaat ze af. Ik fiets goedgemutst verder als ik haar even later opnieuw opnieuw achter me hoor. "Jetzt sind sie falsch gefahren." Zegt ze me en ze neemt me mee terug naar de juiste weg. Als ik haar vraag waar ze heen gaat in Nederland, vertelt ze me dat een nicht in Amsterdam woont. Ze gaat Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en natuurlijk  Scheveningen, zegt ze, bezoeken. Ze hoopt dat Den Haag ook erg leuk is. Ik verzeker haar dat Den Haag ook een gezellige stad is en we nemen opnieuw afscheid. Dat is toch wel erg leuk van alleen fietsen, dat je zoveel aardige mensen tegen komt.

Mijn Garmin loodst me keurig naar de camping in Leipheim aan de Donau. Die blijkt hier tamelijk onbetekenend te zijn en niet erg schön en al helemaal niet blauw. Ik zet mijn tentje op en ga douchen. Dan een witbiertje en omdat het zonnetje nog schijnt, besluit ik ook maar even mijn fietskleding te wassen. Misschien wordt het nog droog.

's Avonds volsta ik met een biertje en een broodje braadworst. Mijn wasgoed is niet helemaal droog, maar dat kan zo wel in de tas. Morgen drogen we het wel verder. Al met al een prima dag. 

Als ik 's avons nog even op de kaart kijk, blijkt dat ik vanochtend beter had kunnen kijken op de kaart van mijn Duitse buurman vanochtend dan een foto maken. De route langs de Donau gaat bij Ulm noord-oost of zuid-west, terwijl ik noord-west moet. Als ik Angèle bel, zegt die dat ook direct. Ze zal het nog voor me nakijken. Ik maak nog even een praatje met mijn nieuwe Duitse buurman, ook een fietser die vandaag begonnen is aan een rondreis door Duitsland. Tegen half tien duik ik mijn bed in, maar als ik een sms-je hoor kijk ik nog even. Wat denk je? Angéle stuurt me een paar foto's van de overzichtskaart van Duitsland.