Met de wind mee naar Dieppe

Een bed slaapt lekkerder dan een matje. Een echt kussen op een bed ligt lekkerder dan mijn opblaaskussentje en toch voldoen mijn matje en mijn opblaaskussentje ook, zeker nu ik dat kussentje samen met mijn jack ónder mijn slaapzak en óp mijn matje leg. De luxe van een douche op een hotelkamer is echter niet te evenaren. Met dit warme weer nog even fris douchen, voordat je naar bed gaat en ‘s ochtends zo uit bed onder de douche ..... heerlijk. En dan spreek ik nog niet eens over de handdoek. Mijn handdoekje van 40 x 80 cm. voldoet. Maar ‘s morgens maak ik die niet nat, want een natte handdoek in een afgesloten fietstas gaat echt stinken. En hier een zachte hotelhanddoek die drie, nee vier keer zo groot is als mijn handdoekje. Kortom, dat hotel dat Angèle besproken had, was zo gek nok8g niet. Maall9r niet te vaak doen, want dan gaat dat tentje voelen als afzien. Gewoontes danken hun vanzelfsprekendheid nu eenmaal aan de herhaling; zodra de herhaling eraf gaat, raakt de gewoonte zijn macht kwijt. Als de gewoonte onderbroken wordt, gaan we nadenken en daar houdt de macht niet van. Het gewoonterecht is het oudste recht dat bestaat samen met het recht van de sterkste. En Angèle had de sterkste argumenten deze keer.

Uit gewoonte sta ik tegen half zeven op en even voor zeven meld ik me met mijn bagage bij de receptie om mijn fiets te vragen. Dezelfde weg terug als gisteren heen alleen zijn er nu geen andere gasten die verwonderd kijken hoe er een fiets door het hotel ragen wordt. In de gang “zadel” ik mijn fiets en vervolgens ga ik naar de ontbijtzaal. Ook daar ben ik de enige en dat geeft me de gelegenheid om een deel van mijn ontbijt uit te stellen: twee yoghurtjes, een peer en een banaan verdwijnen in mijn stuurtas. Ik ontbijt nu met een kop koffie, drie glazen jus d’orange, een schaaltje kwark met vruchten, een broodje ham en drie broodjes jam. Na mijn ontbijt lever ik mijn sleutel in en om zeven uur verlaat ik L’Aigle in noordwestelijke richting op weg naar Bernay. Het klimt en het daalt, het is als elke dag prachtig weer en ik geniet van het landschap.

Bij een tabac in  Bernay bestel ik een grand café creme en een croissantje en even later vervolg ik mijn weg naar Brionne. Ik rijd een stukje langs de westelijke oever van de Risie, die iets noordelijker opgaat in de Seine, om bij Authou de rivier over te steken en schuin door te steken naar Bourg-Achard. Het zijn allemaal kleine weggetjes en af en toe is het knap steil, maar de benen zijn goed. Om half twaalf arriveer ik in Bourg-A. en heb ik er 70 km. op zitten. Daar ga ik op zoek naar een eethuis en ik vind aan de hoofdweg een snackbar waar ik zowaar al een omelette kan krijgen met frites. Dat is mooi, want het is nog ongeveer 40 km. naar Yvetôt, waar ik een camping heb gezien, maar daarvoor moet ik eerst de Seine oversteken. Dat wil ik doen bij Duclair-Berville. Aan de serveerster vraag ik of daar een brug is of een veerdienst, maar ze zegt dat de weg gewoon doorloopt. Een brug dus, denk ik. Die staat dan nog niet op mijn kaart.

De 18 km. naar Duclair-Berville gaan snel. Ik heb behoorlijk geluk dat de wind uit het zuidwesten komt. Als ik op de Seine aan kom rijden zie ik tot mijn genoegen dat de veerboot, toch een veerdienst dus, al naar mij onderweg is. Ik wacht keurig tot het veer leeg is alvorens naar benden te rijden, maar op het moment dat ik de veerboot op wil rijden, gebaart de veerbaas dat het afgelopen is. Ik vraag wat er aan de hand is en hij geeft aan dat hij gaat eten. Over een uur vertrekt hij weer. Ik baal heel even, maar het zonnetje schijnt en ik pak de kaart om de route nog eens te bekijken. Ik zie dat Yvetôt naar het noordwesten ligt en dat ik toch echt naar het noordoosten moet. In noordoostelijke richting ligt Barentin waar ook een camping aangegeven staat. Daar koers ik ruim een uur later op af. De wind is stevig aangewakkerd en ik blaas dus ook naar Barentin. Tot mijn verbazing rijd ik, ondanks mijn bepakking moeiteloos 30 km. per uur. Dat is wel snel, maar het levert me geen camping op in Barentin. Althans, die zie ik niet. Dat betekent dat ik eigenlijk al besloten heb om door te rijden besluit naar het noordwesten tot ik een camping tegenkom. En de eerste camping die ik wil zien, zal dan wel in Dieppe zijn.

Het landschap is als de Noordoostpolder of de Beemster, lange rechte wegen maar dan glooiend. Iedere keer een klim tussen de vier en de zeven procent. Maar de wind is ook polderachtig en de goede kant op. Geen campings dus, maar wel een stevige wind richting Dieppe. Daar zal zeker een camping zijn. Dieppe is een flinke stad en de bordjes camping zie je even onverwachts opdoemen als ze verdwijnen, maar uiteindelijk vind ik een camping. En dat mag ook wel, want 160 km. Is ondanks wind mee wel wat erg veel. Twee luxe dames kijken heel bedenkelijk als ik vraag of er nog plaats is. “Je ne pense pas.” zegt ze. “Pas de place pour un cyclist?” vraag ik verbaasd. En daarop zegt ze in haar computer kijkend, dat ze nog precies één plek heeft.

Even later stap ik met mijn fiets een veldje op waar slechts twee van de acht plekken bezet zijn. Ik zet mijn tentje op en ga douchen. Bij de Aldi aan de overkant haal ik yoghurtjes, een potje abrikozenjam, een fles wijn, een fles jus d’orange en een zak chips. Als ik mijn boodschappen op de band zet, zoek ik een bordje om de boodschappen te scheiden van de dame voor me en ik zeg haar dat ze niet voor mij hoeft te betalen. Ze zegt heel gevat: geen probleem als ik mee mag eten. Dan kijkt ze naar mijn boodschappen en zegt: “On y va à boire, pas à manger.” Maar ik eet wel degelijk. Na eerst heerlijk geborreld te hebben met chips en een peperig worstje dat ik bij een standje op de camping koop, maak ik ook nog een bord pasta met mijn geweldige pannensetje en mijn super brandertje. Het schoot wel op met die wind, maar die lange rechte stukken dagen me niet uit om echt te genieten.