Even rustig aan

Vrijdag 27 juli

De kinderen die me gisteravond even herinnerden aan mijn actieve bestaan als schoolmeester / kampleider, zijn vanochtend allemaal nog onder zeil. Er heerst een serene stilte die de ochtend en de opkomende zon recht doen. Bij het inpakken van mijn spullen mis ik mijn vork en mes. Vreemd, ik controleer alle plekken waar ik ze zou kunnen hebben gelaten, maar ze ijn spoorloos. Het is geen ramp, maar het is een cadeautje van mijn kleinkinderen, dus ik ga nog een keer mijn gangen na. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik ze met de pizzadoos in de afvalbak heb gemikt. Het zal toch  niet? 

En zo sta ik om half zeven mijn pizzadoos uit de afvalbak te vissen om mijn bestek eruit te halen: en ja hoor. Een mens leert kennelijk minder dan die zichzelf toedicht. Ik ben gisteren nog meer bij mezelf gebleven dan ik al dacht. Om kwart voor zeven zit ik aan een picknicktafel uit te kijken over een kunstmatige waterplas, maar de opkomende zon is volstrekt natuurlijk. Ik kauw mijn broodje kaas en worst met moeite weg en denk met weemoed aan de pain confiture van eergisteren die zonder moeite naar binnen gleed. Gelukkig heb ik ook nog een yoghurtje en de koffie is ook tevoorschijn gekomen, zodat het toch een echt ontbijt wordt. Even voor zevenen verlaat ik de camping om in Lavaré af te buigen naar het noorden richting la Ferté Bernard. Het kost me moeite en Ik bespeur bij mezelf voor het eerst deze vakantie dat ik een lichte tegenzin moet overwinnen. Misschien moet ik een dagje rust inplannen, denk ik. Dit is de zesde dag achter elkaar dat ik zo’n honderd km. fiets. God nam de zevende dag niet voor niets een rustdag. 

De behoefte aan een rustdag verhoudt zich echter slecht tot mijn voornemen om vandaag Bernay te halen. Bernay is een middeleeuwse stad met een fraaie camping. Ik zou daar dan morgen een dag kunnen blijven, maar het is naar mijn inschatting wel 130 km. Wat is dat toch met mij, dat ik rustdagen eerst moet lijken te verdienen van mezelf? Wel een rustdag inplannen, maar geen tijd willen verliezen. Nou ja, ik zie wel hoe het loopt. Maar ik bespeur toch een licht gevoel van onrust bij mezelf: fiets jezelf niet voorbij.

Het klimt en het daalt, maar het is allemaal niet heftig. Langzaam beginnen mijn benen weer vanzelf te malen. De vermoeidheid verdwijnt en mijn benen draaien weer vanzelf rond. Vannacht had ik trouwens een bijzondere gewaarwording: ik lag heerlijk te doezelen, maar mijn benen voelden alsof ze de pedalen aan het rondtrappen waren. Ze lagen bewegingloos in mijn slaapzak, maar ze voelden alsof ze autonoom de innerlijke beweging van het fietsen maakten. 

In Saint GermIn de la Coudre heb ik er dertig km. op zitten en ik stop bij een tabac om koffie te drinken. Geen terras buiten dus kruip ik maar naast een aantal mannen aan de bar. Ik bestel een café a l’ongé bij de barman en vraag of hij misschien ook een petit déjeuner heeft. Pain confiture misschien? vraag ik hoopvol. De barman verwijst naar de bakker, maar hij gaat naar zijn kantoortje naast de bar om voor me kijken of hij misschien confiture heeft. Helaas. Aan een bar raak je in gesprek. De mannen vragen waar ik vandaan kom, waar ik heen ga. Ik vraag hoe deze streek heet: Perche, zeggen ze trots. Calvados komt uit deze streek. De barman vindt het zo leuk dat hij een ansichtkaart van het dorp uit zijn winkeltje pakt en aan mij geeft. Als ik vraag of hij zijn naam erop wil schrijven, zoekt hij een pen en verdwijnt weer naar zijn kantoortje om zijn naam op de kaart te schrijven. Ik stoot mijn buurman aan en zeg: 

“Monsieur au bureau”.  
“Oui, oui, c’est cuisine et bureau.”

De barman hoort het, geeft mij de kaart en zegt lachend:

“Un cadeau du directeur.” 

Ik bedank hem hartelijk en ga naar de bakker om een stokbrood en twee eclairs te kopen. Op mijn verzoek doet mevrouw ze in een doosje dat vervolgens onder mijn snelbinder gaat. Het zal me vandaag niet opnieuw gebeuren dat ik niets te eten heb onderweg.

Ik vervolg mijn weg naar Bellême en het gaat voorspoedig: een beetje omhoog en een beetje omlaag, maar het rijdt lekker door. In Bellême kies ik voor de rode weg naar Mortagne au Perche. Alle gele weggetjes leiden tot een flinke omweg en ergens speelt nog het idee in mijn achterhoofd dat ik Bernay wil proberen te halen. Die rode weg heeft een pijltje wat betekent dat er een klim met een stijgingspercentage van tenminste 6,5 procent in zit. Dat betekent dat de witte weggetjes in de omgeving zeker steiler zullen zijn. Ik kies vandaag voor de weg van de minste weerstand. Tegenover die klimmen tussen de vijf en de zeven procent staan even sterke afdalingen, hetgeen al met al maakt dat ik flink opschiet. Even over tienen rijd ik Mortagne binnen en daar bestel ik een grand café creme. Ik neem er een éclair bij die het wonderlijk heeft overleefd onder mijn snelbinder.

Als ik Angèle bel raadt ze me aan om het rustig aan te doen. Ik zeg haar dat er hier heel weinig campings zijn en dat ik wellicht doorrijd naar Bernay. Ze vindt het een onzalig plan. “Naarmate jij dichter bij huis komt ga je altijd jagen.” zegt ze en daarmee bevestigt ze mijn eigen onderbuikgevoel. Reisbureau Angèle vindt het tijd voor een hotel en gaat aan het werk. 10 minuten later belt ze me terug om te zeggen dat ze een hotelkamer heeft in L’Aigle ongeveer dertig km. verderop. Ik heb niets met een hotel, zeker niet als het mooi weer is, maar als ze me vertelt dat er vanmiddag een cruciale Pyreneeënetappe van de tour op het programma staat en dat de kamer een flat screen heeft, geef ik me gewonnen. Ik bedank haar hartelijk, helemaal als ik hoor dat ze de kamer ook al betaald heeft. Ik zak wat onderuit op mijn stoel en bestel nog een grand café creme. Mijn tweede éclairtje gaat er ook aan.

Als ik in L’Aigle arriveer zie ik al direct het hotel. Ik besluit eerst iets te gaan eten conform de Franse gewoonte: het is bijna half één dus dat moet lukken. Ik vind een terras in het centrum en bestel eerst een biertje en vervolgens Magrit de canard met frites. Tegen half twee meld ik me bij het hotel. Het heeft even wat voeten in de aarde om een plekje voor mijn fiets te regelen, maar uiteindelijk mag die in de waskamer staan. Ik moet hem wel door het hotel, trapje op, trapje af tillen, maar de dame is heel behulpzaam en loopt met mijn tassen te slepen. Op mijn kamer neem ik een heerlijke douche, zet radio tour aan op mijn telefoon en zoek de Franse zender op. Ik geloof niet dat ik alles bewust heb meegemaakt, want ik hoorde dat Froome eraf gereden was en op bijna een minuut reed en het volgende moment reed hij weer bij de gele trui in het wiel. ‘s Middags loop ik even het stadje in en drink een kop koffie op een terras. Wat heb ik toch een goddelijk weer dit jaar. Om half acht ga ik aan het plein bij de Italiaan een bord pasta eten. Goed idee van Angèle om even rust te organiseren.