Een dag met een tien

Ik heb mezelf een rustige dag beloofd. Ik heb de wekker een kwartiertje later dan normaal gezet. Een kwartiertje, hoor ik jullie denken, kon het eraf? Ik heb serieus overwogen om de wekker niet te zetten, maar de ochtenduren zijn het mooiste om te fietsen. Later op de dag wordt het mede door de warmte zwaar. Gistermiddag gaf de thermometer bij een pharmacie om 14.00 uur 36 graden. Ik heb mijn rust dus liever door vroeger te stoppen met fietsen en wat te leesdommelen, de kaart te bekijken, mijn blog te schrijven en water te drinken, veel water. Ik drink na het fietsen nog de hele middag door. Koud water zo uit de kraan in mijn bidon met citroenextract, heerlijk.

Om kwart voor zes ben ik wakker en ik moet naar de wc. Het heeft geen zin om te blijven liggen, dus ik sta op, ga naar het toilet en doe mijn telefoon in het stopcontact. Daar heb ik bij deze camping erg naar moeten zoeken. Er is bij de wasgelegenheden geen stopcontact te vinden. Maar bij de laverie vind ik er twee. Ik doe tegenwoordig mijn powerpack de hele nacht aan het infuus. Zo hoef ik mijn Ipad niet onbeheerd ergens neer te leggen. Om kwart voor zeven zit ik aan het onrbijt aan een picknicktafel bij de barbecues. Helaas zijn mijn koffiezakjes uit mijn stuurtas op en die zitten helemaal onder in mijn fietstas. Daar gaan we niet aan beginnen. Geen koffie dus vanochtend.

Om zeven uur fiets ik een heel stil Sauvigny uit richting het noorden langs de Vienne. Het is mijn bedoeling om na anderhalf uur koffie te drinken en niet al te lang door te fietsen. Het eerste voornemen mislukt jammerlijk, want alle plaatsjes waar ik door fiets zien er rustig en landelijk uit, maar zijn niet ingesteld op toeristen. Zelfs geen plaatselijke bar om koffie te drinken. En ik kan natuurlijk wel een grote plaats als Chatellerault ingaan, maar dat betekent altijd drukke N-wegen en een drukke stad waar je weer uit moet zien te komen. Ik kies voor de witte weggetjes en de stilte met het risico dat er geen koffie te krijgen is. Mijn tas zal dus toch open moeten om mijn koffiezakjes op te diepen. Maar ik moet ook nog yoghurtjes en brood zien te kopen, een super zou dus wenselijk zijn.

Na 2,5 uur besluit ik even af te stappen en ik ga in de berm zitten om een nectarine te eten. Mijn stuurtas bergt ook nog een paar energierepen, dus daar red ik het wel op. En de omgeving fietst wat makkelijker: de weg is glooiend en voert langs flinke graanvelden, tarwe-akkers en af en toe wat bos. Na 52 km. drink ik koffie in Dangé St. Romain aan de Vienne. Ze hebben geen gebak, maar wel heerlijke pain confiture. Dik jam op vers stokbrood met boter. Ik neem nog een tweede kop koffie en bekijk de kaart. 20 km. verder is een camping bij Marcilly sur Vienne. Ik besluit het voor vandaag daarbij te laten. Ik bel Angèle nog even en die raadt me aan tijdig te stoppen. Er is een spannende touretappe. De tour kijken met een biertje erbij trekt me wel en ik hoop eigenlijk op een camping met een zwembad.

Om even voor half twaalf rijd ik Marcilly sur Vienne binnen. Er is één bar/alimentation. Als ik een fietser aanspreek die aan de kant van de weg pauzeert, blijkt het een alleraardigste Fransman te zijn die me enthousiast vertelt over Chateau Chinon, waar hij net vandaan komt. Ik zeg hem dat 50 km. me te ver is, maar hij zegt dat het maar dertig km. is en hij loopt naar zijn fiets om op zijn compteur te kijken. “qu’est-ce que c’est un compteur?” vraag ik. “Un compteur, il compte.” zegt hij.  De man moet uit het onderwijs komen, denk ik. De camping hier kent hij niet, maar Chateau Chinon is een schilderachtig, middeleeuws stadje met veel restaurants en Jeanne d’Arc is er op de brandstapel gezet. Hij houdt niet op om de loftrompet over Chinon te steken. Ik bekijk de route en overweeg het. Ik had visioenen van de tour met bier aan de rand van het zwembad en dat gaat hier in het gat waar ik nu ben zeker niet lukken. Ik kan wel vroeg stoppen, maar rust nemen alleen om te wachten tot je morgen weer verder kunt, is ook niet alles. Wel, denk ik, 30 km. dat is minder dan een rondje Lage Vuursche. Waar hebben we het over en het is allemaal langs de rivier. Ik doe het. Als ik weg wil rijden, roept mijn Franse collega fietser me terug en geeft me een partje van een citroen. Heerlijk als je dorst hebt.

Het fietst inderdaad vlot. De route is niet fraai, geen mooie uitzichten over de rivier, wel veel wijnvelden en tarwe. Prachtige bermen ook met daarin km.-paaltjes die de afstand naar l’Isle Bouchard aangeven. Daar hoop ik eigenlijk bij een Italiaan een bord pasta te kunnen eten, want ik krijg wel honger. Maar dat is te hooggegrepen voor dit dorp. Ik zie alleen een bar en ik wil niet drinken, maar eten. Nog een reep dus en het gas erop. De paaltjes in de berm geven nu de afstand naar Chateau Chinon aan. Ik dwing mezelf om niet te kijken en te genieten van de bermen. Nog acht km. Dat is niet meer dan de Wakkerendijk, denk ik. Om precies één uur rijd ik het stadje binnen. Het office du tourisme is gesloten, maar ik vind al snel de camping. 

Om half drie heb ik gedoucht, de was gedaan en mijn tentje opgezet. Er is een prachtige schaduwrijke randonneurssite, waar ik de enige ben. Ik installeer me aan de picknicktafel met mijn radio, maak een maaltijd nasi met saté en neem daarna nog twee koppen koffie, afgewisseld met citroenlimonade. Kennelijk drink ik tijdens het fietsen nog niet genoeg, want ik houd de hele middag dorst. Ik bekijk de kaart, leesdommel wat en pak mijn tas opnieuw in, nadat ik de koffie heb opgediept. Als tegen half zes de kampeerplaats vol loopt met fietsers zit ik net aan het laatste restje Bourgogne van eergisteren. Ik heb vandaag weliswaar meer kilometers gemaakt dan de bedoeling was, maar wel een heerlijke dag gehad en een heel rustige middag. Vanavond een biertje in de stad en een bordpasta en het is een tien.

Het wordt uiteindelijk geen pasta. Het menu van de dag geeft als voorgerecht paté de campagne met brood en daarna vis met rijst. Heerlijk en licht verteerbaar. Als dessert kies ik voor de kaas. Ik zit naast een Nederlands echtpaar dat ook een fietsvakantie houdt en steeds wisselt van chambre d’hote. Ondanks dat er geen pasta op het menu staat toch een tien voor deze dag. En om morgen ook goed door te komen, ben ik voor het eten eerst nog even een supermarkt ingedoken om eten voor morgen te kopen: nectarines, vier bakjes yoghurt, drie bananen, een blikje haring en een klein zakje chips om het zouttekort aan te vullen.