Welkom in de Dordogne

Op één of andere manier is mijn biologische klok op mijn fietsvakanties vervroegd. Ik heb mijn wekker op kwart over zeven gezet, maar om zes uur ben ik wakker. Het is me nog te vroeg om op te staan, maar om zeven uur sta ik toch met mijn tassen beneden om te ontbijten. Aan de balie vraag ik eerst de sleutel van de garage om mijn fiets op te halen. Daar pleeg ik wat onderhoud, want mijn voorlamp en mijn spatbord dreigen los te rammelen. Ik heb een paar sleutels uit mijn tas gehouden om ze vast te zetten. Goed gegokt: de goede sleutel eruit gehaald. Ik laad mijn tassen op de fiets en ga terug naar het hotel om te ontbijten. 

Ik laat me het ontbijt goed smaken en mijn stuurtas vul ik bij met een yoghurtje, een bakje vruchten en een stokbroodje met salami. Met het broodje dat ik nog over heb van gisteren kom ik zo een heel eind als het moeilijk wordt om tussentijds te foerageren. Bij het afrekenen blijkt dat mijn Afrikaanse Francaise haar zaakjes gisteren Afrikaans heeft afgehandeld. Ze heeft mijn gelag van gisteren nergens genoteerd, zodat mijn diner niet op de rekening staat. Als dat alsnog is bijgeschreven, betaal ik en uit coulance schrapt de juffrouw van de receptie de € 5.- parkeerkosten voor mijn fiets. 

Om kwart voor acht rijdt ik Brive uit, wat toch een een behoorlijke stad blijkt te zijn. Eenmaal de stad uit is het genieten. Ik vind alle witte weggetjes op de kaart moeiteloos en die zijn uitermate rustig zijn en voeren door prachtige landschappen. Hier doe ik het voor: de zon schijnt, maar het is nog niet echt warm. De enige die ik op dit uur tegenkom op de weg is een verdwaalde koe die omkeert als ze me aan ziet komen en pardoes een akker omploegt. Om kwart over negen stop ik voor een kop koffie bij een rustiek hotelletje in Nadaillac, waar ik onder een geweldige kastanjeboom als enige gast geniet van de rust. 

Als ik mijn weg vervolg wordt ik vanuit de berm al gauw welkom geheten in de Dordogne. Veel gites, maar weinig mensen, het seizoen lijkt nog niet begonnen. Ik kom de hele dag slechts twee Nederlandse auto’s tegen. Het klimt af en toe behoorlijk, maar what goes up, must go down. Er zijn ook fraaie afdalingen. Het leuke van dit landschap vind ik de voortdurende verrassingen. Je weet nooit wanneer een berg ophoudt te klimmen, wanneer een bocht ophoudt met draaien of wanneer het dal begint te dalen. Soms rijdt je door bosachtig gebied, een ander moment heb je weer een schitterend uitzicht over glooiende akkers. 

Om half twaalf rijdt ik Carlux binnen, waar we met Sander en Sanne een week op vakantie zijn geweest. Ik laat de vakantiehuisjes rechts liggen en suis richting kasteel. Ik herken de afdaling die ik meerdere keren met Sander omhoog ben gereden om elkaar de loef af te steken. Vandaag doe ik het opvallend rustig aan en ik geniet vooral van de omgeving.

Net over de rivier de Dordogne zet ik mijn fiets neer bij een terras in St. Julien de Lampon. Een voorbijganger met een stokbrood onder zijn arm vraagt me geïnteresseerd waar ik vandaan kom en waar ik heenga. Als ik vertel dat ik via Montayral weer naar huis fiets, wil hij ook de route weten. Hij kijkt met een schuin oog naar mijn bagage en vraagt me of ik in hotelletjes overnacht. Ik wijs op mijn tentje en dan kijkt hij heel bedenkelijk. Hij wenst me veel goed weer toe. Op het terras blijkt het nog te vroeg om een sandwich te bestellen. Er valt niets te eten dus volsta ik met een orangina en ik voel me vrij om mijn stuurtas leeg te eten op het terras. Ik voel me inmiddels een geroutineerde hiker. Ik heb alles onder handbereik in mijn stuurtas inclusief een lepeltje voor mijn yoghurtje. Maar op dat moment weet ik nog niet dat ik mijn Apple oplader in het stopcontact in het hotel heb laten zitten.

Tegen half één stap ik weer weer op de fiets en inmiddels is het echt heet. Ik kijk naar campings op de kaart en besluit nog zo’n twee uur door te fietsen, hoewel de heuveltjes wel beginnen te wegen. Van al het klimmen heb ik onder mijn linkervoet last van een drukplek en als ik vlak voor Salviac een camping aangegeven zie, besluit ik te stoppen. Ruim tachtig kilometer gefietst. Er moet voor morgen ook nog iets over blijven. Om half twee zit ik achter een biertje in de zon. Ik ga zo mijn tentje opzetten. De camping ligt tegen het dorp Salviac aan. Ik kan de torenklok ieder uur horen slaan, precies om zeven minuten over het hele uur.

Als ik ‘s middags met een boek in de schaduw in mijn stoeltje zit, wat een genot om zelf een makkelijke stoel bij je te hebben, blijkt mijn ochtenrit toch pittiger dan ik dacht. Ik heb meer geslapen dan gelezen. Omdat het begint te regenen, verkas ik naar het afdak bij de toiletten waar ik verder leesdommel. Om vijf uur pak ik even de fiets naar Salviac wat een rustiek stadje blijkt te zijn. Bij de plaatselijke supermarkt haal ik een zak chips, een pak druivensap, een appel, Franse Gelderse worsten een camembertje. Helaas is er geen brood meer. Als ik me rond half vijf geïnstalleerd heb om de tour op de radio te volgen, moet ik alleen nog mijn telefoon in het powerpack stoppen en dan blijkt dat ik mijn oplader met kabeltje in het stopcontact in het hotel heb laten zitten. Geen tour dus om energie te besparen. Maar ik zal toch langzaam maar zeker van de radar verdwijnen.

‘s Avonds eet ik in het restaurant op de camping slakken en confit de canard. Ik drink nog een kop koffie op het terras en werk nog even aan mijn blog voor mijn tentje. Om tien uur ga ik onder zeil. Voor de zekerheid zet ik de wekker op mijn iPad, want ik vermoed dat mijn telefoon de ochtend niet meer haalt.