Aankomst in Montayral

40 jaar geleden bracht ik rond een uur of zeven Angèle naar het Sint Jan-ziekenhuis om te bevallen. Nu fiets ik de camping in Salviac af op weg maar Montayral. Karen wordt vandaag veertig jaar. Het is altijd goed om even te bedenken wat je zelf deed op die leeftijd; dat voorkomt dat je je eigen kinderen als kinderen blijft zien. Met de geboorte van mijn oudste dochter Karen begon overigens mijn fietshobby. Zes weken zomervakantie thuis en steeds maar kraamvisite ontvangen. Ik weet het, voor Angèle was het veel zwaarder, maar ik kon er niet tegen. Mijn broer had een oude racefiets in de schuur staan en die leende ik van hem om af en toe het prille bestaan als huisvader te ontvluchten. Als ik me goed herinner was het een groene Flandria. Racefietsen was geheel nieuw voor me en niet gehinderd door enige ervaring zette ik de fiets tijdens mijn tweede rondje in Naarden met zijn voorwiel tegen een brug. Kreeg mijn broer zijn fiets mooi terug met een nieuwe chromen voorvork. Racefietsen heb ik dus geleerd op een Flandria. Berry, de broer van wie ik de Flandria leende, leerde me overigens ook ooit fietsen. Hij heeft er soms nog spijt van.

Het opstaan en het inpakken blijken goed verankerd in mijn motorisch geheugen; ik verval moeiteloos in de routine van de afgelopen jaren. In een klein uurtje ben ik weg. En omdat ik gisteren geen brood meer kon krijgen nu zelfs iets vlotter, want zonder brood maak ik ook geen koffie. Ik lepel het bakje vruchten van de supermarkt naar binnen en klokslag zeven uur rijd ik van de camping: het is dus precies zeven minuten over zeven.

Ik neem de doorgaande weg van Salviac via Cazals naar Fumel. Het is rustig en de weg biedt prachtige vergezichten. Het stijgt behoorlijk, maar de uitzichten vergoeden veel. Voorbij Cazals koop ik stokbrood en nog voor half negen eet ik op een prachtige picknickplaats brood met Gelderse worst uit Lyon en een heerlijke kop koffie. Mijn brandertje dat je als een transformer moet uitklappen, zodat die in een doosje van 8*8*6  cm. past doet het geweldig. In een mum van tijd heb ik kokend water. Terwijl ik zit te eten wordt mijn oog opeens getrokken door een langzaam voortbewegende zwarte dot. Op het eerste gezicht denk ik aan een mol of een rat, maar gezien de schokkende bewegingen van het beest kan het dat niet zijn. Iets dichterbij gekomen denk ik aan een krab. Het dier schuift uiterst ongelukkig en heel langzaam, schokschouderend naar voren over het grint: het heeft twee grote scharen die het voortbewegen niet vergemakkelijken. Het moet een lopend, vliegend hert zijn. De evolutie heeft toch een aantal rare producten opgeleverd. Dan vallen wij als mens nog niet eens tegen.

Tegen negenen vervolg ik mijn weg, het klimt nog even verder, maar daarna gaat het vlot. Ik ben de waterscheiding tussen de Dordogne en de Lot kennelijk gepasseerd. Het is nu vooral naar beneden. Via Condal Rijd ik Fumel binnen om de eerste brug over de Lot naar het zuiden te nemen, waar Montayral staat aangegeven. Ik kom op een groot bedrijventerrein omgeven door brede wegen en omdat ik mijn iPhone niet kan inzetten om me via Google Maps naar het adres van Vitalis te loodsen, vraag ik maar een paar keer naar de avenue de Libos. Libos blijkt een dorp te zijn vlak bij Montayral. Een oudere heer wijst me keurig weg. Maar omdat ik recht voor een Le Clerc sta, besluit ik eerst maar een oplader voor mijn telefoon te komen. Un chargeur avec data cable rijker en € 28.- armer vervolg ik mijn weg en na nog twee keer vragen zie ik de chocolaterie waartegenover het huis van Vitalis moet zijn.

Daar word ik hartelijk ontvangen door de twee zoons des huizes die hard aan het klussen zijn in één van de bijgebouwen. Ze verzekeren me dat ik vandaag nog kan douchen. Vitalis is, zoals aangekondigd even naar de markt en ik installeer me in een makkelijke stoel onder een boom in de binnentuin. Een uur later zitten Vitalis, Marieke en ik onder een monumentale den koffie te drinken. Na de koffie eten we wat, we praten wat. Voor ons vol persoonlijke betekenis, maar die is in woorden niet te vatten.

De douche blijkt het ‘s avonds geweldig te doen: ik heb de primeur. Nadat ik eerst nog even de buurt verkend heb op de fiets, rol ik tegen tienen mijn bed in. De wekker zet ik op half zeven, want Vitalis gaat ervan uit dat een fietser zijn conditie dagelijks moet aanscherpen. Freek, een van beide zoons heeft een racefiets, maar een half jaar niet gefietst. Hij stelt een rondje voor van 40 km. We spreken af om 7.15 uur te vertrekken.