Gourmande in Tournon

De luxe van een echt bed werd vannacht enigszins getemperd door een rondzoemende mug in mijn woonwagen. Eigenlijk weet ik dat ik dan op moet staan om mijn autan-stick in te zetten, maar omdat het bed zo lekker ligt, blijf ik  liggen. Gevolg is dat ik elk moment jeukend wakker wordt. (Haal jij de spelfouten er weer voor me uit, Rob?) 

Om kwart over zes ga ik voor de wekker acte de presence kan geven mijn bed uit. Ik was me in één van de bijgebouwen en maak ontbijt klaar in de keuken in het woonhuis. Vervolgens maak ik een kop koffie voor mijn woonwagen en geniet op mijn vlondertje van de beginnende ochtend. Het is licht bewolkt, maar de temperatuur is al aangenaam. Om kwart over zeven komt Freek in wielertenue en met helm polshoogte nemen of ik er klaar voor ben. Ik doe fietsschoenen aan en helm op en monster zijn fiets: een Fred Rompelberg. Fred Rompelberg is een voormalig Nederlandse profwielrenner is die elf werelduurrecords achter zware motoren op zijn naam heeft staan. Tegenwoordig organiseert hij wielervakanties op Mallorca en aan het eind van het jaar verkoopt hij zijn fietsen. Freek heeft geroeid in Maastricht toen hij medicijnen studeerde en daar heeft hij vroeger ook veel gefietst met vrienden van de roeivereniging. Dat heb je me niet verteld vader, denk ik. Wel voorzichtig vragen hoe hard ik fiets, jezelf verontschuldigen dat je het laatste half jaar geen fiets gezien hebt en dan in wielertenue verschijnen op een fiets van Fred Rompelberg. 

Op mijn verzoek heeft Freek een rondje gepland van rond de veertig kilometer door glooiend terrein. Het is me al gauw duidelijk dat Freek niet alleen een racefiets heeft, maar een fietser is en een behoorlijk goede ook. Het klimt en het daalt en na een half uur prijs ik me gelukkig dat hij een half jaar niet gefietst heeft. Ik had liever gehad dat hij een heel jaar zijn fiets niet had aangeraakt. Mijn nederlaag was desastreus geweest als hij het laatste half jaar nog wel gefietst had, bedenk ik me. Inwendig neem ik mezelf kwalijk dat ik al die verontschuldigingen niet direct doorzien heb als de klassieke wielrennerstruc. Ieder wielrenner past die truc toe kent die truc als hij met vreemden fietst: zorgen dat je in de underdogpositie komt en dan de ander volledig naar de kloten rijden. Ik ben erin getrapt als de eerste de beste beginneling.

Ik geef geen krimp en blijf op mijn Jan Janssen met spatborden naast hem rijden. Als ik hem er dan niet af kan rijden, zal hij tenminste moeten dulden dat er een oude man met spatborden op zijn fiets naast hem en zijn Fred Rompelberg blijft rijden. Ik doe mijn best om vriendelijk het gesprek gaande te houden, maar ik moet bekennen dat het in de klim steeds vaker angstvallig stil blijft. Gelukkig stelt Freek voor om in LaCapelle Biron koffie te drinken. Helaas is alles nog gesloten en we besluiten dus maar door te fietsen. 

Het tweede stuk van de route gaat terug richting de Lot en het is nu meer dalen dan klimmen. Met weemoed denk ik aan mijn nieuwe, rode Ridley racefiets thuis. Dan had ik wellicht een kans gehad, maar gelukkig weet ik ook op mijn Jan Janssen de schade beperkt te houden. God ij dank is het een rondje van slechts veertig kilometer. Even over half tien zijn we thuis en Freek zorgt voor koffie. “Leuk rondje Freek.”bedank ik hem. “Je fietst wel aardig.”

Na de koffie douche ik me en ik was mijn wielerkleding. Daarna pak ik de fiets om een paar boodschappen te doen. ‘s Middags lees ik wat en ik werk mijn blog bij. Rond een uur of zes gaan we met de auto naar Tournon, een kilometer of 15 ten zuiden van Fumel. Marieke heeft een tas met glazen, twee flessen water en kussentjes bij zich en zelfs een tafelkleedje. We gaan naar de Gourmande van Tournon. Tournon blijkt een schilderachtig stadje te zijn dat gebouwd is op een heuvel. De gourmonde is een soort proeverij te zijn van allerlei regionale producten die op het marktplein voor het Hotel de Ville gehouden wordt. Op het marktplein staan lange rijen tafels waar iedereen aan kan schuiven. Rond het marktplein zijn allerhande kraampjes gegroepeerd waar je de gerechten voor je diner kunt kopen. Dat alles wordt omlijst met live muziek. Als we aankomen is het nog rustig. We droppen de tas en de kussentjes op een paar stoelen en maken een rondje door het stadje. Als we terug zijn op het plein begint het publiek toe te stromen.

Wij kiezen eerst bij een kraam de wijn uit: een rode biologische Cahors van Chateau d’Aix, 70% Malbec en 30% Merlot en een Chardonnay. Bij een ander kraampje kopen we een stokbrood en we completeren het geheel met verschillende soorten geitenkaas bij weer een andere kraam. Zo kletsen en eten we temidden van veel Fransen en nog weinig Nederlanders in een bijna Middeleeuwse sprookjesachtige omgeving. Als hoofdgerecht gaan we aan de canard die Vitalis en Marieke gaan halen, ik ga in de rij voor de patat bij weer een andere kraam. Als Vitalis mij nog een glas wijn wil inschenken, herinner ik me opeens dat Freek morgenochtend weer wil fietsen. “Een half glaasje nog, Vitalis. Morgenochtend ga ik fietsen met Freek.” Vitalis knikt: “Eén glaasje kan nog wel Stef.” En hij schenkt mijn glas vol. Als nagerecht kiezen we voor een crepe en rond een uur of negen pakken we onze spullen in om naar huis te gaan. De lucht ziet er dreigend uit.

Thuis aangekomen nemen we afscheid. Ik zeg nog even rustig voor mijn woonwagen te willen zitten om dan op tijd naar bed te gaan. “Morgen weer fietsen met Freek hè?” zegt Vitalis. Ik mompel wat en ga naar mijn woonwagen.

Als ik daar nog even zit te mijmeren, komt Vitalis vanuit het donker aanzetten met een bijzettafeltje, een wijnglas en het restant van de fles Cahors. “Ik dacht dat je nog wel een glaasje wijn zou lusten Stef.” zegt hij vriendelijk. En hij zet het bijzettafeltje naast me neer met daarop een schoon glas en de fles Cahors.

Het is een c9omplot, denk ik. De familie wil dat Freek me naar de kloten rijdt morgen. Ik kijk over het landgoed uit en schenk mezelf nog een glas Cahors in.

We zullen zien morgen.